ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, Ο - Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Υπάρχει ο ριζοσπαστικός κινηματογράφος, υπάρχει και το cinema novo. Το εικονοκλαστικό ρεύμα που γεννήθηκε στη Βραζιλία των ’60s, μέσα από την ανάγκη πολλών σκηνοθετών για έμπρακτη καλλιτεχνική αμφισβήτηση του υφιστάμενου status quo, φέρνοντας στο προσκήνιο τις κακουχίες του βραζιλιάνικου λαού. Ο πιο προβεβλημένος δημιουργός εξ αυτών, ο Γκλάουμπερ Ρόχα, συνοψίζει εύστοχα την κατάσταση στη φράση «νιώθουμε στο πετσί μας την πείνα, αλλά αδυνατούμε να την κατανοήσουμε». Και θα καταφέρει να την αποδώσει με αφοπλιστικό ρεαλισμό αλλά και οργισμένη πολιτική ορμή στο αδιαπραγμάτευτο αριστούργημά του.
Στο «Ο Θεός και ο Διάβολος…» ένας άντρας, αφού σκοτώσει το αφεντικό που προσπαθεί να του κλέψει το μισθό, περνάει στην παρανομία και αυτοανακηρύσσεται άγιος. Ο Ρόχα, μέσα από διάχυτους μεταφυσικούς συμβολισμούς και ωμή βία, φροντίζει οι εικόνες του να θρυμματίσουν τις συμβάσεις και ταυτόχρονα να εμφυσήσουν εξεγερσιακό πνεύμα στους θεατές. Η ταινία γίνεται διαπεραστική σαν πολεμική ιαχή και κατανυκτική σαν θρησκευτική εμπειρία, με απώτερο στόχο την κινητοποίηση των καταπιεσμένων. Σαν να έκαναν, δηλαδή, μαζί ταινία ο Σεργκέι Αϊζενστάιν και ο Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama