Το να αναβιώσεις το παρελθόν (όταν μάλιστα αυτό είναι λαμπρό) είναι πολύ δύσκολο, όπως θα ανακάλυψε ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς που σκηνοθετεί ξανά ένα από τα επεισόδια, τη φορά αυτή το τελευταίο (ελπίζουμε) από τα εννιά συνολικά επεισόδια του «Πολέμου των άστρων», ενός από τα πιο εμπορικά franchise στην ιστορία του Χόλιγουντ. Ας μη ξεχνάμε πως από to 1977 που ο Τζορτζ Λούκας πρωτοξεκίνησε την επιτυχημένη αυτή σειρά ακολούθησαν όχι μόνο άλλες 8 ταινίες αλλά και τηλεοπτικές σειρές και βίντεο-παιχνίδια και βιβλία και κόμικς που χάρισαν στο franchise τεράστια ποσά, έχοντας ήδη ξεπεράσει τα 65 δισεκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις.
Αυτό όμως που αποδεικνύει το νέο επεισόδιο είναι πώς τα ευρήματα και οι οποιεσδήποτε ανατροπές και αναβιώσεις δεν κατάφεραν να δώσουν τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα των πρώτων επεισοδίων. Παρόλο που τη φορά αυτή ηρωίδα είναι γυναίκα (το @MeToo φαίνεται μα κερδίζει έδαφος και στα σενάρια), η Ρέι (μια αρκετά πειστική Ντέιζι Ρίντλεϊ), με τις ευχές της πριγκίπισσας Λέια προσπαθεί να ξεσηκώσει όλους τους κατοίκους του Γαλαξία (ανθρώπους όλων των φυλών, ρομπότ και τερατοειδή όντα – είμαστε σε μια εποχή συνύπαρξης αντίθετα με τις επιθυμίες του Τραμπ) υπέρ της Αντίστασης και ενάντια στους μοχθηρούς Σιντ.
Σε μια σειρά που συνεχίζεται με τον ίδιο πάντα τρόπο (αν και περισσότερο αδικαιολόγητα περίπλοκο), με τον Παλατίν (που φαίνεται πως δεν πέθανε στην «Επιστροφή των Τζεντάι») να προσπαθεί να την παρασύρει, όπως και τον Αρχηγό του Πρώτου Τάγματος (Άνταμ Ντράιβερ) στη σκοτεινή πλευρά του Γαλαξία. Με πισωγυρίσματα, με ανατροπές, με παράλληλες, ατέλειωτες ιστορίες και πρόσωπα που μπαινοβγαίνουν (μερικοί, όπως ο Χάρισον Φορντ αλλά και άλλοι να δείχνουν κουρασμένοι) και που στη συνέχεια ξεχνάς, φτάνει το θέαμα να παραμένει φανταχτερό και εντυπωσιακό!
Ο Έιμπραμς υπηρετεί όσο καλύτερα μπορεί το στόρι, προσφέροντας εικαστικά ωραίες εικόνες και την αναμενόμενη δράση βάση μιας πετυχημένης φόρμουλας: λίγη έντονη δράση με σασπένς, μια ανάπαυλα με μερικούς (τυποποιημένους διαλόγους, ξανά λίγη δράση ακόμη και ξανά ανάπαυλα και πάλιν δράση (που συχνά μοιάζει με βίντεογκέιμ υψηλής ποιότητας) και που εκμεταλλεύεται όλες τις επιτεύξεις της σύγχρονης τεχνολογίας για να εντυπωσιάσει με τον επίλογο αυτό σε μια εκλαϊκευμένη «όπερα του διαστήματος» που δεν έπαψε να έχει τους φανατικούς οπαδούς της.
.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr