UTAMA, ΤΟ ΣΠIΤΙ ΜΑΣ - Στράτος Κερσανίδης

Περιμένοντας τη βροχή

Ταξίδι σε μια μακρινή μεριά του κόσμου εκεί όπου η επιβίωση είναι καθημερινός αγώνας, οι άνθρωποι ζουν και αναπνέουν με τους ρυθμούς της γης, εξαρτώνται άμεσα από τη φύση, είναι δεμένοι με το χώμα.

Σε μια απομακρυσμένη ορεινή περιοχή της Βολιβίας ζει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ιθαγενών Κέτσουα, ο Βιργίνιο και η Σίσα. Καθημερινά ο Βιργίνιο βγάζει τα λάμα για βοσκή και η Σίσα ασχολείται με τον καχεκτικό τους κήπο και περπατά μια μεγάλη απόσταση για να φέρει νερό. Η ζωή τους είναι δύσκολη και γίνεται ακόμη δυσκολότερη εξαιτίας μια ασυνήθιστης, παρατεταμένης ξηρασίας. Έτσι αρκετοί κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει την περιοχή και έχουν μετακομίσει στην πόλη όπου η ζωή είναι ευκολότερη. Όταν τους επισκέπτεται ο εγγονός τους ο Κλέβερ θα προσπαθήσει να τους πείσει να μετακομίσουν κι αυτοί στην πόλη. Όμως ο Βιργίνιο είναι αμετάπειστος, αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του. Ούτε κι όταν ένας επίμονος βήχας αρχίζει να τον βασανίζει και ο γιατρός που τον επισκέπτεται τον συμβουλεύει να επισκεφθεί το νοσοκομείο, θα πειστεί να φύγει. Η Σίσα από τη μεριά της, αμίλητη αλλά αποφασιστική, παραμένει στο πλευρό του συζύγου της.

Η ταινία «Το σπίτι μας» (Utama) του Αλεχάντρο Λοάιζα Γκρίσι, η οποία κέρδισε το μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο τμήμα Δραματικό Σινεμά του Κόσμου στο 38ο Φεστιβάλ του Σάντανς πριν από ένα χρόνο, είναι ένα από εκείνα τα μικρά κινηματογραφικά διαμάντια που χωρίς να λένε πολλά μιλούν κατευθείαν στην καρδιά. Είναι ένας συνδυασμός όμορφων εικόνων, αληθινών ανθρώπων, πραγματικών καταστάσεων, ταξιδιωτικών περιπλανήσεων και πολλών άλλων που μόνον ο κινηματογράφος μπορεί να προσφέρει.  Έτσι ο Γκρίσι μας ταξιδεύει στη Βολιβία, σε έναν τόπο που δεν περιλαμβάνεται σε κανέναν τουριστικό οδηγό, μας φέρνει σε επαφή με τους ανθρώπους και με την καθημερινότητά τους που κανείς μας δεν ζηλεύει, μας κάνει κοινωνούς της δύσκολης διαβίωσης και του αγώνα τους για επιβίωση. Κι όλα αυτά μέσα από όμορφες κινηματογραφικές εικόνες, από θαυμάσια, ισορροπημένα καδραρίσματα, πλάνα που αναδεικνύουν την σκληράδα του τοπίου και τη γήινη ομορφιά των σκαμμένων και ηλιοκαμένων προσώπων του Βιργίνιο και της Σίσα. Ανθρώπων που δεν συνηθίζουν να μιλούν πολύ αλλά να συνεννοούνται με τα βλέμματα. Γιατί οι σιωπηλοί άνθρωποι αποτελούν μέρος του σιωπηλού τοπίου. Και γιατί το σινεμά, αυτό το είδος του σινεμά, καταγράφει με σεβασμό και αφηγείται ιστορίες ανθρώπων ζυμωμένες με τα πραγματικά υλικά της ζωής. Όπως είναι η σκόνη και το ξερό χώμα, ο ήλιος που καίει και η βροχή που δε έρχεται, ο κύκλος της ζωής και η επιλογή του κόνδορα να τσακιστεί στα βράχια όταν αντιληφθεί πως δεν μπορεί πια πετάξει.

Η ομορφιά του σινεμά συμπυκνωμένη σε μία ταινία.

Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com