ΧΕΙΡΟΠΑΛΑΙΣΤΗΣ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Αν και αρχικά η ιδέα αυτής της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας μετά τα «Μαγνητικά πεδία» του Γιώργου Γούση προέκυψε ως «επιμήκυνση» μιας δικής του μικρού μήκους ταινίας, τα θέματα που εκ των πραγμάτων (αλλά και λόγω διάρκειας) εδώ θίγει είναι περισσότερα, πιο ποικίλα. Χωρίς να ξεφεύγει από το «προσωπικό» πορτρέτο του αδελφού του, Παναγιώτη Γούση, ενός νεαρού από την επαρχία που έχει πολλά σχέδια στο μυαλό του παράλληλα με το πάθος του που είναι η χειροπάλη, ο σκηνοθέτης «ζωγραφίζει» μια ταινία που σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μιλά για την ανάγκη ενός γνήσιου οραματιστή να κάνει κάτι στην ζωή του – κάτι στο οποίο είναι ο μόνος που σχεδόν δον κιχωτικά πιστεύει. Το «ταξίδι» του Παναγιώτη κάθε άλλο παρά αδιάφορο σε αφήνει και το χιούμορ του σε σκλαβώνει. Ο  Παναγιώτης Γούσης είναι ένας πολύ ενδιαφέρων τύπος και η ίδια η παρουσία του τόσο ζωντανή και δραστήρια που πραγματικά σε προκαλεί να αφεθείς και με χαρά να τον παρακολουθήσεις.

Σε ενδιαφέρει να ακούσεις τις ιδέες του για το λεωφορείο που θα μπορούσε να γίνει μπαρ αν δεν υπήρχε το πρόβλημα του οικοπέδου που θα το φιλοξενούσε, χαμογελάς όταν τον βλέπεις να κουρεύεται γουλί  για να δείχνει άγριος («ξέρω ότι μοιάζω με τον Τζέισον Στέιθαμ») ή να κοιτάζεται ψιλοναρκισιστικά στον καθρέφτη. Την ίδια ώρα τον θαυμάζεις που δεν αντέχει το κουτσομπολιό και την μικροπρέπεια, ή που μπορεί να γίνει γενναιόδωρος ενώ ξέρει ότι θα τον «πουλήσουν».

Και την ίδια ώρα σε κάνει να σκεφτείς πόσοι ακόμη Παναγιώτηδες υπάρχουν στην Ελλάδα, παιδιά που πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο για τον εαυτό τους και ενώ γνωρίζουν ότι θα μπορούσαν να τα καταφέρουν, βλέπουν ότι οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για την υλοποίηση του οράματός τους.