Λάτρης της πολιτικής και κοινωνικής αλληγορίας, ο βραβευμένος με Όσκαρ Τζόρνταν Πιλ, παράγει το τρίτο θρίλερ της καριέρας του. Το «Ούτε Καν» (που θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα ως «αποκλείεται» ή «με τίποτα») είναι η πιο ενδιαφέρουσα μέχρι στιγμής ιδέα του σκηνοθέτη της φιλμογραφίας του, εμφανώς βεβιασμένα γραμμένη για να προλάβει «τη στιγμή» καθώς πλέον, αρκετοί μιμητές του φιλοδοξούν να κατακτήσουν το θρόνο του.
Με μετατόπιση από το αγαπημένο του θέμα, τον φυλετικό ρατσισμό, «ο καλύτερος σκηνοθέτης πολιτικοκοινωνικών θρίλερ της γενιάς του» δοκιμάζεται -όπως και ο Μ. Νάιτ Σαϊαμαλανγκ- σε υπερβατική ιστορία, με την εξωγήινη ζωή να αποτελεί αντικείμενο μελέτης των ανθρώπων. Με στόχο την κριτική του εντυπωσιασμού και της πρόσκαιρης διασημότητας, υπογραμμίζεται σε κάθε σκηνή πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει σημασία.
Μια σειρά από αλλεπάλληλα ακραία γεγονότα οδηγούν τους κεντρικούς χαρακτήρες στην πεποίθηση ότι στο πλησιέστερο σύννεφο πάνω από τη φάρμα τους κρύβονται εξωγήινοι. Με δεξιοτεχνική συρραφή αγωνιωδών ημιτονίων, παρατηρούμε τις συγκρούσεις φιλοδοξιών με τη Show-Biz καθώς όλα έχουν μια κάποια τιμή στο σύμπαν των θεαμάτων.
Εμπνευσμένος από την «οδύσσεια του διαστήματος», τη γουέστερν ατμόσφαιρα των ταινιών Τζάνγκο, αλλά και τηλεοπτικά θεάματα άλλων δεκαετιών, χτίζει με όρους θυματοποιημένου Ντάγκλας Σερκ, ένα παλλόμενο οικογενειακό μελό ντυμένο σε στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και θρίλερ. Δυστυχής η υπερπληροφόρηση στο πρώτο μέρος που παραμένει εκκρεμότητα με τις οπτικές φλυαρίες του δεύτερου μέρους, δεν απογειώνουν τις πολλές ανοιχτές θεματικές, που μόνο για τους τύπους συνδέονται. Αναγνωρίζουμε στον Τζόρνταν Πιτ ότι είναι ένας τολμηρός σκηνοθέτης με ξεκάθαρη ματιά στις αφηγήσεις του, αρκετά προοδευτικός (με καταπιεσμένο συντηρητισμό που φαίνεται στις «φυλετικές γενικεύσεις» και τις θρησκευτικές αναφορές), διάθεση διδακτικού έναντι σιωπηλής καταγραφής σοφού οτέρ, που με το τέλος κάθε ταινίας του, είτε μας αρέσει είτε όχι, το ταλέντο του λάμπει.
Το «Ούτε Καν», αν και έχει συμπαγή αφηγηματική ταυτότητα, είναι ξέχειλο από πληροφορίες που όσο εμπνευσμένες και αν είναι, θα ήταν καλύτερες αν αποτελούσαν τον κορμό μιας άλλης ταινίας του, παρά σεναριακά παρακλάδια μιας ιστορίας που θα μπορούσε να την αφηγηθεί περισσότερο συμπαγή αν δεν έψαχνε δικαιολογίες για καταστάσεις που δεν τις χρειάζονται. Αστεία αν και λιγότερο επιτυχώς στοχευμένη η αναφορά στα κουτσομπολίστικα μέσα και το TMZ.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr