Συγκλονιστικό ταξίδι στη βουτηγμένη εδώ και 8 χρόνια στον εμφύλιο πόλεμο Συρία, μας παρουσιάζει, μέσα από τις καταγραφημένες με την κάμερά της σκηνές, η δημοσιογράφος Γουάαντ Αλ-Κατέαμπ, στο ντοκιμαντέρ, «Η μικρή Σάμα», που συν-σκηνοθέτησε μαζί με τον Έντουαρντ Γουότς.
Ένα αποκαλυπτικό, σπαραχτικό ντοκουμέντο, γυρισμένο «Για τη Σάμα» (όπως είναι ο πραγματικός τίτλος της ταινίας, κινηματογραφική μαρτυρία σε είδος επιστολής, για τα μικρή της κόρη, τη Σάμα, που γεννήθηκε στη διάρκεια του εμφύλιου, και που η σκηνοθέτρια γύρισε για να δώσει στην κόρη της μια εικόνα της ζωής της σε μια χώρα, που οι μεγάλες δυνάμεις, η κάθε μια για τα δικά της συμφέροντα, αφήνουν να οδηγείται στο αιματοκύλισμα και την καταστροφή.
Μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, με τη Γουάαντ Αλ-Κατάεμπ να καταγράφει σε βίντεο τη ζωή της στη διάρκεια της παραμονής της στο Χαλέπι, στην καρδιά της πολεμικής ζώνης, στη διάρκεια του εμφύλιου. «Θα με συγχωρέσεις που σε έφερα σ’ αυτό τον κόσμο;», ακούγεται η φωνή της Γουάαντ να ρωτάει τη μικρή της κόρη Σάμα, ενώ περιφέρεται, άλλοτε στους δρόμους με τα μισογκρεμισμένα, κατεστραμμένα σπίτια και άλλοτε στο νοσοκομείο, όπου εργάζεται ο γιατρός σύζυγός της, Χάμσα, νοσοκομείο γεμάτο με νεκρά ή βαριά τραυματισμένα παιδιά (σε σκηνές αφόρητα συγκλονιστικές), ενώ τα ρωσικά, όπως μας πληροφορεί, αεροπλάνα, βομβαρδίζουν όχι μόνο τα σπίτια στο Χαλέπι αλλά και τα νοσοκομεία – κατέστρεψαν εφτά από τα οκτώ νοσοκομεία της πόλης και, όπως μαθαίνουμε, στο νοσοκομείο όπου εργαζόταν ο άντρας της, οι νεκροί (ασθενείς και γιατροί), με το βομβαρδισμό του, έφτασαν τα 53 άτομα.
Ενδιάμεσα, η σκηνοθέτρια παραθέτει σκηνές και από αλλοτινές εποχές, όπως το 2011, όταν ακόμη αυτή σπούδαζε, την περίοδο των φοιτητικών διαδηλώσεων ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς του Μπασάρ Αλ Ασάντ, ή σκηνές από την περίοδο της φοιτητικής εξέγερσης του 2012, την περίοδο της Αραβικής Άνοιξης , καθώς και σκηνές από τα αμέτρητα πτώματα των βασανισμένων από το καθεστώς επαναστατών που, την επόμενη χρονιά, ανακαλύφθηκαν και ανασύρθηκαν από τον ποταμό.
Με μια κάμερα που παρακολουθεί ασταμάτητα και καταγράφει την όλη εφιαλτική ατμόσφαιρα που ζούσαν καθημερινά οι κάτοικοι στο Χαλέπι, με τους ασταμάτητους βομβαρδισμούς και τους θανάτους, με γονείς και καθηγητές να προσπαθούν να δημιουργήσουν μια όσο το δυνατό πιο υποφερτή ατμόσφαιρα για τα παιδιά τους (συγκινητική είναι η σκηνή που δίνουν στα παιδιά χρώματα για να ζωγραφίσουν πάνω στο απομεινάρι ενός καμένου λεωφορείου), σε μια πόλη βουτηγμένη στη θλίψη και το θάνατο – «ζηλεύω αυτή τη γυναίκα», λέει σε μια στιγμή η σκηνοθέτρια στοχεύοντας με την κάμερά της μια νεκρή γυναίκα, «γιατί πέθανε πριν χρειαστεί να θάψει το νεκρό παιδί της»! Πόλη από την οποία η Γουάαντ, ο Χάμσα και η Σάμα, όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι, αναγκάστηκαν το 2016 να εγκαταλείψουν (η Γουάαντ βρίσκεται τώρα στην Αγγλία όπου εργάζεται για το τηλεοπτικό κανάλι Channel 4).
Οι εικόνες που καταγράφει στην ταινία της μπορεί συχνά να είναι αφόρητες, και να σε κάνουν να θέλεις να στρέψεις το κεφάλι σου αλλού, πρόκειται όμως για ένα ντοκιμαντέρ που σε ταρακουνάει και σε εξοργίζει για την κατάσταση στην οποία η ανθρωπότητα έχει οδηγήσει τους κατοίκους της Συρίας, αφήνοντας να εξακολουθούν να παίζονται τα πολιτικά και άλλα παιχνίδια των ισχυρών, σε βάρος ενός αβοήθητου, χωρίς καν την αναγκαία ανθρωπιστική βοήθεια, λαού!
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr