2073
Μπορούμε άραγε να αισθανθούμε πως θα είναι η ζωή το 2073. Έχουμε σχεδόν μισό αιώνα από σήμερα. Τι θα έχει γίνει, 48 χρόνια μετά, με το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την τεχνητή νοημοσύνη, τους μετανάστες και ιδίως με τις νέες τεχνολογίες. Φαίνεται αδιανόητο να κάνουμε καν υποθέσεις και προσομοιώσεις. Είναι αδύνατον να φανταστούμε την θέση του ανθρώπινου είδους στο σύμπαν. Είναι λογικό λοιπόν να αφεθούμε στην γοητεία κι την πρόγνωση του κινηματογράφου.
Υπάρχει ένας εξαιρετικός ντοκιμανερίστας, ο Ασίφ Καπάντια. Αυτές τις ημέρες προβάλλεται η νέα ταινία του, συνδυασμούς ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, το «2073». Ήδη ενόχλησε πολύ μια και προβλέπει μεγάλα ιδεολογικά προβλήματα στο δρόμο της προοδευτικής γνώμης και της ελεύθερης ζωής.
Για να δούμε τι μας λέει στο περίπου το κινηματογραφικό «2073», μια και εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να περιμένουμε την πραγματική ημερομηνία. Ο Καπάντια μας επιστρέφει στο έτος 1962. ΄Ηταν η χρονιά που ο διάσημος Γάλλος δημιουργός Κρις Μάρκερ γύρισε σε ασπρόμαυρο το μικρού μήκους αριστούργημά του «Σταθμός αποχαιρετισμού». ΄Ενα παιδί επιχειρεί ένα ταξίδι στο μέλλον προκειμένου να συναντήσει κάτι κακό και να προλάβει να σώσει τον κόσμο από την καταστροφή. Τριάντα τρία χρόνια αργότερα, στα 1995, ο Τέρι Γκίλιαμ θα γυρίσει το πολύωρο ιδιοφυές ριμέικ με τίτλο «12 πίθηκοι», μια πολυαγαπημένη cult πλέον ταινία.
Ο Καπάντια στο δικό του «2073», για να ανακαλύψει τι θα συμβεί στο μέλλον, μας δίνει ένα απόσπασμα (με την Σαμάνθα Μόρτον) από το φιλοσοφικό αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Minority report». Με συνδυασμό λοιπόν πραγματικών, σκηνοθετημένων και μυθοπλαστικών εικόνων, παίρνουμε μια προσομοίωση πέντε δεκαετίες περίπου μετά. Το 2073 σίγουρα θα είναι μια δύσκολη χρονιά. Το έγκλημα θα καταπολεμηθεί αποτελεσματικά, η πρόβλεψή του μπορεί και να είναι πρόσχημα για τις απολυταρχικές δομές της εξουσίας να δημιουργήσουν καταστάσεις δικτατορίας. Νομίζω πως και μόνο για να το νοιώσουμε καλύτερα αξίζει να παρακολουθήσουμε εκ νέου το έξοχο «Brazil» του Τέρι Γκίλιαμ.
Αλέξης Δερμεντζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress.com