Ο σπόρος της ιερής συκιάς: Από τη σπορά, στη συγκομιδή και στις μεγάλες οθόνες

«Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς»: ένας τίτλος συμβολικός και με πολλές ερμηνείες που μπορούν να αποκωδικοποιηθούν είτε προσαπτώμενοι στο δέντρο και τις ρίζες του, είτε στον καρπό και τη συμβολική σημασία του, είτε στον τρόπο δημιουργίας και αναπαραγωγής των φρούτων, είτε από το πρίσμα της ιεροσύνης και του τί είναι ιερό μέσω φανατισμού και θρησκείας, ακόμα και μέσω του σπόρου, της σποράς, του σπέρματος και όλων όσων η δημιουργική φαντασία μπορεί να φέρει στο τραπέζι από την οθόνη για περισσότερη συζήτηση.

Ο σκηνοθέτης Μοχάμαντ Ρασούλοφ αυτοεξορίστηκε, κινδύνεψε με φυλάκιση 8 ετών και ολοκλήρωσε τη σκηνοθεσία της ταινίας του εξ’ αποστάσεως. Έφτασε στο κόκκινο χαλί των Καννών ήδη ως εξόριστος πολιτικός μετανάστης· και μας έδωσε ότι πιο δυνατό και ουσιαστικό μπόρεσε να μας προσφέρει μέχρι αυτό το σημείο η νέα κινηματογραφική σαιζόν.

Συναντηθήκαμε στο Σαν Σεμπαστιάν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ για μια σύντομη κουβέντα, αποσπάσματα της οποίας σας παραθέτουμε εδώ.

Η συζήτηση ξεκίνησε με τον τίτλο και τη σημασία του:

«Ο βασικός λόγος για τον οποίο μου ήρθε αυτός ο τίτλος ήταν πραγματικά κατά τη διάρκεια της διαδικασίας συγγραφής, όταν άρχισα να έχω αυτή τη γοητεία με τον κύκλο ζωής της ιερής συκιάς. Βρήκα ενδιαφέροντες τους παραλληλισμούς ανάμεσα στην ιστορία μου και στον τρόπο που αυτό το δέντρο ξεκινά τη ζωή του. Στη συνέχεια, το υπόλοιπο της σχέσης ανάμεσα σε αυτό το δέντρο, αυτόν τον καρπό και την ιστορία μου, το αφήνω στον θεατή».

Η συζήτηση οδηγήθηκε στο γυναικείο κίνημα στο Ιράν που αντιστέκεται στη φήμωση της αλήθειας και χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ενημερώνεται:

«Οι γυναίκες στο Ιράν είναι το πιο ενεργό κομμάτι και είναι, με έναν τρόπο, η κινητήρια δύναμη των απελευθερωτικών κινημάτων. Και αυτό το κίνημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» είναι μόνο το τελευταίο βήμα αυτού του κινήματος, το οποίο έχει ιστορικές ρίζες, τουλάχιστον στο Ιράν, και είναι εξαιρετικά παρόν στην ιρανική κοινωνία και στη νέα γενιά.

Μέσα από τα αιτήματά τους για τα ατομικά τους δικαιώματα και την επιλογή του τρόπου ζωής τους, δείχνουν, εεε, τη φανερή αντίδραση ολόκληρης της κοινωνίας. Και τα αιτήματά τους δεν αφορούν μόνο τον φεμινισμό, αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλοί άνδρες θεωρούν επίσης τον εαυτό τους μέρος αυτού του κινήματος. Δεν είναι αποκλειστικό για τις γυναίκες. Έτσι, είναι ένα πολύ γενικό και βαθιά ριζωμένο κίνημα στην ιρανική κοινωνία.

Και θα δούμε με ποιον δημιουργικό τρόπο θα προκαλέσουν κοινωνικές και δομικές αλλαγές στην ιρανική κοινωνία».

Με αφορμή ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών, σε ανάλυση του Θάνου Νασόπουλου, μιλήσαμε και για τη λογοκρισία, αλλά περισσότερο για την αυτολογοκρισία και στην Ελλάδα.

Η συνέντευξη δόθηκε στον Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο
και δημοσιοεύτηκε στον ιστοσελίδα ertnews.gr