Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.
Γυρισμένες πριν από την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, οι «Κούκλες της Δρέσδης» μας υπενθυμίζουν γιατί αυτό έπρεπε να γίνει πράξη. Σίγουρα σεβαστή η θεματολογία του φιλμ, λοιπόν. Επειδή εδώ μιλάμε πρωτίστως για σινεμά, όμως, ο Αλέξης Τσάφας σκοντάφτει άσχημα στον καλλιτεχνικό τομέα και όλη αυτή η απόπειρα ανάδειξης ενός σοβαρού κοινωνικού ζητήματος βρίσκει τον δημιουργό της να… σπάει τα μούτρα του.
Επιλέγοντας την αφηγηματική γραμμή του παρόντος έναντι των flashback από το παρελθόν, η ιστορία μοιράζει τη δράση της μεταξύ της ερωτικής γνωριμίας των δύο ηρωίδων και του προσωπικού αγώνα της Άννας να διεκδικήσει δικαιωματικά την παραλαβή της σορού της συντρόφου της, αναζητώντας οικογενειακά μέλη της τα οποία θα συναινέσουν σε αυτό. Για να τονίσει ακόμη περισσότερο την αδικία του συστήματος και την τραγωδία της κρατικής ελληνικής γραφειοκρατίας, το σενάριο του Τσάφα και της (εκ των πρωταγωνιστριών) Αλεξίας Μπεζίκη προσθέτει και την προβληματική της υιοθεσίας ενός ανήλικου αγοριού και των εμποδίων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες που αποτολμούν να δημιουργήσουν μία μονογονεϊκή οικογένεια.
Ακούγεται σωστό και τίμιο, αλλά φιλμικά μιλάμε για… τραγωδία ερασιτεχνισμού και «εκκεντρικότητας». Από τη μία έχουμε μια νεαρή straight δημοσιογράφο και από την άλλη μια λεσβία καλλιτέχνιδα με εμμονή έμπνευσης που αντλείται από το (γυμνό) ανθρώπινο σώμα, η οποία μετατρέπεται σε ένα είδος «μέντορα» σεξουαλικής απελευθέρωσης για την άβγαλτη κορασίδα. Η σχηματική γραφικότητα του καταστασιακού φορτώνεται μια υπερβολή ακυρότητας μέσω της «artsy fartsy» δουλειάς της… Λοφίλια (ναι, σοβαρά!), έως και των ενδυματολογικών της επιλογών που ούτε καν το γεγονός ότι μιλάμε για… Σαλονικιά δεν την δικαιολογεί! Και καλύτερα να μην μπω (και) σε πιο αστείες λεπτομέρειες λαθών (όπως, για παράδειγμα, το εσώρουχο της Άννας πριν από την πρώτη τους σεξουαλική επαφή, το οποίο… αλλάζει χρώμα από τη νύχτα ως το πρωί!)…
Δραματουργικά, το κομμάτι στη Δρέσδη (με το «μυστήριο» της αναζήτησης του πατέρα της Λοφίλια) δεν αναπτύσσει τίποτα το θετικό ή ενδιαφέρον στην ιστορία (εκτός αν θέλετε να μάθετε κάτι για τις πορσελάνες της!), χαρίζοντάς μας μία από τις χειρότερες φιλμικές εμφανίσεις στην καριέρα του Ακύλλα Καραζήση (με μια έξαφνη επιληπτική κρίση απείρου κάλλους).
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από τις σημειώσεις του σκηνοθέτη, μιας κι εγώ δεν δύναμαι να πλησιάσω ένα τέτοιο επίπεδο σκέψης (και ανάλυσης): «Οι εντάσεις της Λοφίλια, που κουβαλά στα κύτταρά της τις αναζητήσεις του εξπρεσιονισμού, συναντώνται με το μεσογειακό ταμπεραμέντο της Άννας. Οι δύο γυναίκες παρουσιάζονται δυνατές και αποφασισμένες να διεκδικήσουν ό,τι πραγματικά επιθυμούν. Ο αιφνίδιος θάνατος της Λοφίλια αναδεικνύει το μεγαλείο της Άννας, που σαν μια σύγχρονη Αντιγόνη αγωνίζεται για τη λύτρωση του σώματος και της ψυχής σε ένα περιβάλλον με διάχυτη την αγωνία για ένα αβέβαιο μέλλον». Θεωρώ πως αντιλαμβάνεστε τι τραβάμε ως κλάδος…
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Όσο και να σας αφορά το θέμα, δεν σας αξίζει να το βιώσετε αυτό σε μία κινηματογραφική αίθουσα. Από την άλλη, καθώς (κατά λάθος) διαθέτει στοιχεία… άγριου camp, θα το έβλεπα να παίζει σε μεταμεσονύκτιες προβολές στο πλαίσιο του… «bad movies we love» στο μέλλον!
Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr