Τεράστια ταινία που αποδεικνύει την υψηλή δυναμική του ευρωπαϊκού σινεμά και στο κινούμενο σκίτσο.
Με ευρωπαϊκά και άλλα βραβεία είναι μια επίδειξη υψηλής αισθητικής, ένα μάθημα σεναρίου και μια πρόταση το πώς οι κατασκευαστικές δυνατότητες υπηρετούν μια μυθοπλασία πέρα από τα κινηματογραφικά είδη. Ταινία σουρεαλιστική, υπερβατική, πειραγμένη, με άλλους χρόνους, διακρίνεται για το gay μήνυμα της αλλά και το υπερβαίνει. Παρόλο ότι ο χρόνος της ιστορίας είναι η νέα Υόρκη του 80 οι μουσικές και το life style της, συναντούμε την υπέρβαση του σημαινόμενου. Η μοναξιά, ο χωρισμός, το πένθος, οι ανάγκες της ζωής, η μνήμη ως ζωογόνος ανάσα, εμπλέκονται με μια διαδοχή ενός οδυνηρού οδοιπορικού.
Η φαντασία υπερβαίνει το πραγματικό, η εμψύχωση του άλλου ενισχύει το φανταστικό και η ρουτίνα υπάρχει και ακυρώνεται. Τόσο σύγχρονο φιλμ, τόσο επίκαιρο, τόσο τρομαχτικά αληθινό, τόσο απίθανα κοντά μας. Ταινία σύντροφος, σημαδούρα, σχόλιο για την εξάρτηση και τα ομοιώματα. Αυτό το σινεμά θέλω απο την Ευρώπη. Αυτές τις σκηνοθεσίες τιμώ, σ΄ αυτά τα σενάρια υποκλίνομαι. Το σινεμά ζει και αναπνέει. Ας ξυπνήσουμε από το θανατηφόρο κώμα μας, ας αναστηθούμε επιτέλους δανειζόμενοι τις ανάσες του. Ας φωτιστούμε επιτέλους.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress