Αν περιμένετε να παρακολουθήσετε ένα heist θρίλερ, δηλαδή μια περιπέτεια ληστείας, η ταινία αυτή του Ροντρίγκο Μορένο θα σας απογοητεύσει. Αν αφεθείτε όμως – και αξίζει να το κάνετε και θα ανταμειφθείτε με το παραπάνω – θα απολαύσετε μια τρελή, σουρεαλιστική, ταυτόχρονα και ρομαντική, κωμωδία, από την οποία μπορεί να λείπει το συνηθισμένο σασπένς (υπάρχει όμως ένα άλλο, πιο υπαρξιακό), που σας κρατάει ανυπόμονους, να δείτε που θα σας πάει, ως το φινάλε.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο Μοράν, μεσήλικας ταμίας σε τράπεζα εδώ και χρόνια, αποφασίζει να ληστέψει την τράπεζα, με ένα έξυπνο, που κρατάει ένα χρονικό διάστημα, τρόπο. Για να πάρει όχι όλα τα λεφτά της αλλά για να πάρει αρκετά ώστε να μπορέσει, ύστερα από τρεισήμισι, όπως τα λογαριάζει, χρόνια φυλακή να μπορέσει να ζησει με τα λεφτά αυτά τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Για την επιτυχία της κλοπής χρειάζεται όμως ένα συνεργάτη. Ποιος καλύτερος από τον Ρομάν, ένα το ίδιο απογοητευμένο από την κουραστική καθημερινότητα συνάδελφο, στον οποίο, με την υπόσχεση να μοιραστούν τα χρήματα, του παραδίδει τον σάκο με τα 650.000 δολάρια (ναι, η ληστεία γίνεται με δολάρια) για να τα κρύψει.
Ο Μοράν δεν κρύβεται από την κλοπή, αφήνει την κάμερα να τον καταγράψει και λίγο μετά παραδίδεται στην αστυνομία. Από δω και πέρα η πλοκή παίρνει άλλη πορεία. Μια πορεία με χιουμοριστικές σκηνές (από εκείνη της παράδοσης του σε μια αστυνομία που δεν το περίμενε, μέχρι τις ανακρίσεις της ερευνήτριας της τράπεζας που υποψιάζεται τον Ρομάν για συνεργάτη του κλέφτη αλλά δεν καταφέρνει να το αποδείξει), με ρομαντικό ειδύλλιο, με τον Ρομάν να μπλέκει με τη Νόρμα, το κορίτσι του Μοράν (με τα ονόματα τους να είναι τα ίδια σε αναγραμματισμό), με το σύντομο ρομάντσο του να εκτυλίσσεται σε ειδυλλιακά, όμορφα φωτογραφημένα τοπία (δάση, λίμνη, βουνά), παρέα με φίλες και φίλους της Νόρμας (με ονόματα και παλι με αναγραμματισμό), με μουσική υπόκρουση τα ωραία ταγκό του Αστόρ Πιατσόλα, με τον Μορένο να εκμεταλλεύεται τις ανατροπές και τα χιτσκοκικά McGuffin, για να μας ας οδηγεί εκεί που δεν το περιμένουμε, και να προσφέρει το χιούμορ, τα ευρήματα, τις εκπλήξεις, τις σουρεαλιστικές παρεμβάσεις και την πλήρη απόλαυση που τόσο λείπει από τον παραδοσιακό, που έχει πια κουραστεί και μας έχει κουράσει, κινηματογράφο.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr