Δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά εμβληματικού έργου της ελληνικής λογοτεχνίας που βλέπουμε φέτος μετά την «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και την ταινία της Εύας Νάθενα που έχει ξεπεράσει το φράγμα των 260.000 εισιτηρίων, ο «Καπετάν Μιχάλης» είναι η τέταρτη και πιο φιλόδοξη μέχρι σήμερα ταινία του Κώστα Χαραλάμπους ο οποίος αντιμετώπισε το κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη με τον απαραίτητο σεβασμό και με προσοχή στις λεπτομέρειες του «περιβλήματός» του.
Ωστόσο σάρκα και ψυχή της ταινίας είναι ο Αιμίλιος Χειλάκης σε έναν ρόλο για τον οποίο θα τον θυμόμαστε για πάντα στον κινηματογράφο όπου ούτως ή άλλως δεν εμφανίζεται συχνά.
Παίζοντας τον «Καπετάν Μιχάλη» ο ηθοποιός είναι το βαρόμετρο όχι μόνο της ιστορίας που λαμβάνει στην Κρήτη του 1889, όταν το νησί βρισκόταν ακόμα υπό τουρκική κατοχή αλλά και την ίδιας της ταινίας.
Η προσπάθεια του Καπετάν Μιχάλη να διατηρήσει τις ισορροπίες ανάμεσα σε Κρητικούς και Τούρκους δείχνει μάταιη μπροστά στο απύθμενο μίσος που ως επί το πλείστον κυλά στις φλέβες των πρώτων και ο Χαραλάμπους κινηματογραφεί την ιστορία με εμφανή θαυμασμό για τον ήρωα του Καζαντζάκη, ίσως επειδή μέσα στις αδυναμίες, τα ελαττώματα μα και τα λάθη του – και εδώ θα παίξει τον ρόλο της μια Τουρκάλα, η Εμινέ που υποδύεται η Τζένη Καζάκου – ο Καπετάν Μιχάλης πρεσβεύει αυτό που θα έπρεπε να είναι ο ιδανικός Ελληνας: υπερηφάνεια, ορθολογισμός, πείσμα αλλά και σωστή επεξεργασία πριν την τελική απόφαση, ακόμα και αν αυτή αποδειχθεί λανθασμένη.
Και δεν είναι τυχαίο που το μόνο που θυμάσαι μετά το τέλος της ταινίας είναι τις σκηνές του Χειλάκη και όχι που ναι μεν είναι ένα μεγάλο στοίχημα αυτής της παραγωγής αλλά συγχρόνως είναι και η μεγαλύτερη αδυναμία της.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr