Ο κυβερνήτης μιας αμερικανικής πολιτείας κηρύσσει εκτάκτως τη σύλληψη κι απέλαση όλων των παράνομων μεταναστών και των παιδιών τους, ανεξάρτητα από το αν αυτά έχουν γεννηθεί στη χώρα. Προκειμένου αυτοί κι οι δικοί τους ν’ αποφύγουν τη δίωξη, μια παρέα νεαρών επιλέγει να προσφέρει κοινωνική εργασία, αλλά στο κέντρο ηλικιωμένων όπου οδηγούνται, ανακαλύπτουν μια φριχτή αλήθεια.
Κωμωδία τρόμου ο τίτλος της οποίας προέρχεται από λόγο του Ντόναλντ Τραμπ, που περιλαμβάνεται στο εναρκτήριο μοντάζ. Πρόκειται γι’ ακόμη μια προσθήκη στην κατηγορία ταινιών που ασκούν κοινωνικοπολιτική κριτική μέσα από τον συνδυασμό κωμωδίας, φαντασίας και τρόμου. Όπως ομολογεί η σκηνογραφία στο δωμάτιο του JP, η ταινία εμπνέεται από το σινεμά του Τζόρνταν Πιλ, ενώ στις επιρροές της θα μπορούσε να προστεθεί επίσης το «Sorry to Bother You» (Μπουτς Ράιλι, 2018).
Ό,τι έκαναν οι παραπάνω ταινίες για τη Μαύρη κοινότητα, έρχεται να συμπληρώσει αυτή εδώ για τους Λατινοαμερικανούς, οι οποίοι βρίσκονται μονίμως στο στόχαστρο της ρατσιστικής ρητορικής και πρακτικής των αμερικανών -κυρίως Ρεπουμπλικανών- πολιτικών.
Και παρότι ξεκινάει με υποσχέσεις (μια πρόσφορη ιδέα, έξυπνο χιούμορ κι ένα ζωηρό καστ), η πλοκή καταλήγει να γίνεται όλο και πιο εξωφρενική, χωρίς τη σεναριακή συνοχή, τον σουρεαλιστικό τόνο και τη σκηνοθετική πιστότητα που θα της προσέδιδαν την απαραίτητη αληθοφάνεια.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr