Ολοκληρωμένο, πραγματικά αγωνιώδες σασπένς θρίλερ, που φορτίζεται από τη βία του ανδρικού βλέμματος, αλλά αδυνατεί να σμιλέψει ένα ικανοποιητικά απειλητικό «τέρας».
Μία από τις πιο ταλαντούχες και ανερχόμενες δημιουργούς της Αυστραλίας, η Κίτι Γκριν, κάνει υποβλητικό σινεμά που τοποθετεί στο επίκεντρο τις σκοτεινότερες πτυχές της γυναικείας εμπειρίας. Είτε πρόκειται για ντοκιμαντέρ ("Ukraine Is not a Brothel") είτε για μυθοπλασία – όπως το εξαιρετικό ντεμπούτο της "The Assistant", το μοναδικό μοντέρνο φιλμ που κατάφερε να αποδώσει με όρους θρίλερ τη σεξιστική καταπίεση που βιώνει μια υπάλληλος στο χώρο εργασίας της, ενώ ταυτόχρονα αφηγείται μια ιστορία με σαφείς υπαινιγμούς στην περίπτωση του Χάρβεϊ Γουάινστιν.
Παρόμοιες ανησυχίες διατρέχουν το "Royal Hotel", ένα καθαρόαιμο θρίλερ αυτήν τη φορά, στο οποίο δύο φίλες κατά τη διάρκεια των διακοπών τους στην Αυστραλία πιάνουν προσωρινά δουλειά σε ένα απομονωμένο μπαρ. Ωστόσο εκεί αντιμετωπίζουν μια απρόσμενη αφιλοξενία, τη στιγμή που οι θαμώνες του μαγαζιού δεν αργούν να διεκδικήσουν με κάθε τρόπο την προσοχή τους.
Λίγες μπορούν να ξέρουν καλύτερα από μια σερβιτόρα ή μια μπαρτέντερ τι σημαίνει αντικειμενοποίηση του σώματός σου όταν σε κοιτούν με επιθετικά λάγνο βλέμμα δεκάδες ανδρικά μάτια και αυτή η παραβιαστική αίσθηση φορτίζει το διαπεραστικό σασπένς της ταινίας. Η Γκριν, φυσικά, προσθέτει επίπεδα στην αφήγησή και στους χαρακτήρες της, καθώς η μία ηρωίδα είναι τρομερά επιφυλακτική με τους πελάτες ενώ η άλλη απολαμβάνει την έλξη που δημιουργεί, με τη σκηνοθέτρια να αποφεύγει να απεικονίσει το (στρέιτ) σεξουαλικό παιχνίδι ως κάτι εγγενώς επικίνδυνο. Εκείνο που λείπει από το, κατά τα άλλα, ολοκληρωμένο φιλμ είναι η πληρέστερη γραφή του τελικού ανταγωνιστή. Το συμβολικό τέρας είναι η πατριαρχία, όμως το κινηματογραφικό όφειλε να είναι πιο απειλητικό και όχι απαραίτητα ενσωματωμένο σε ένα πρόσωπο.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr