Η νοσηρότητα σαφώς και υπάρχει, όπως και η αίσθηση της αρρωστημένης βίας που υποβόσκει διαρκώς στην ατμόσφαιρα, όμως το προερχόμενο εκ Αυστραλίας αυτό θρίλερ της Κίτι Γκριν πέφτει ποτέ στην παγίδα των κλισέ που έχουν μετατρέψει την πλειοψηφία των ταινιών αυτού του είδους σε ρέπλικες από τις οποίες δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την μία από την άλλη.
Επίσης, αν και ταινία τρόμου αρνείται να βυθίσει τον θεατή σε λίμνες αίματος χωρίς λόγο, πέραν, συνήθως, του φτηνού εντυπωσιασμού. Υπάρχει μια ρεαλιστική προσέγγιση στην ιστορία, με άλλα λόγια νιώθεις ότι βρίσκεσαι και εσύ μέσα στο περιβάλλον του απομακρυσμένου αυστραλέζικου χωριού όπου έχουν καταλήξει οι δύο κεντρικές ηρωίδες (Τζούλια Γκάρνερ, Τζέσικα Χένγουικ) αναζητώντας την θερινή περιπέτεια.
Μια μόνιμη απειλή είναι στραμμένη προς τα δύο κορίτσια στο 100 % πατριαρχούμενο χωριό στην μέση του αυστραλέζικου πουθενά αλλά ούτε χέρια με μαχαίρα πετάγονται ξαφνικά από τις σκιές, ούτε τσεκούρια καρφώνονται στα κεφάλια, ο Θεός ξέρει από πού. Ο τρόμος εδώ πηγάζει από την επήρεια του αλκοόλ, από τα συμπλέγματα των (καταπιεσμένων) αντρών, από την τρέλα στην οποία μπορεί να οδηγήσει η μοναξιά.
Τα κορίτσια δουλεύουν στο μπαρ του τοπικού – ας πούμε – αρχηγού (Χιούγκο Γουίβινγκ) και η αίσθηση ότι κάτι κακό κάποια στιγμή θα ξεσπάσει πάνω τους βρίσκεται διαρκώς εκεί. Το πότε θα γίνει και τι συνέπειες θα έχει, η Γκριν το κρατά καλά φυλαγμένο και γι’ αυτό ακριβώς κρατά εμάς διαρκώς σε αναμμένα κάρβουνα. Οι φίλοι του καλού θρίλερ θα ευχαριστηθούν την ταινία που έχει και κάτι από ένα κλασικό θρίλερ του αυστραλέζικου σινεμά, το super cult «Ξύπνημα στον τρόμο» (Wake in fright, 1971) του Τεντ Κότσεφ.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr