Τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, μέσα από το δράμα μιας ομάδας από διάφορες χώρες γυναικών, φυλακισμένων στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς, παρουσιάζει στη συγκλονιστική αυτή ταινία της , ηΠολωνή σκηνοθέτρια Γουάντα Γιακουμπόφσκα. Πρώτη ταινία που έδωσε τη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων, γυρισμένη τρία χρόνια μετά το τέλος του πολέμου στους χώρους του στρατοπέδου, με ηθοποιούς αλλά και τη συμμετοχή επιζώντων, από μια γυναίκα που η ίδια έζησε τη φρίκη του Άουσβιτς.
Βασική πρωταγωνίστρια μια Πολωνή, η Μάρτα (Μπάρμπαρα Ντραπίνσκα) που η γνώση της γερμανικής γλώσσας την βοηθά να επιλεγεί διερμηνέας των Γερμανών. Μέσα από τις εμπειρίες της γνωρίζουμε την όλη φρικτή, απάνθρωπη διαδικασία της άφιξης και παραμονής των γυναικών φυλακισμένων του στρατοπέδου στις τελευταίες μέρες πριν από την απελευθέρωσή τους από τον Κόκκινο Στρατό: η αφαίρεση όλων των προσωπικών αντικειμένων τους, οι σωροί με τα παπούτσια και τα διάφορα άλλα αντικείμενα, οι ριγέ στολές, τα κρεβάτια στα παραπήγματα, οι μεταφορές στους φούρνους (που δεν βλέπουμε ποτέ παρά μόνο τον καπνό που βγαίνει από τις καμινάδες).
Σκηνές συγκλονιστικές, συχνά σπαραχτικές (όπως εκείνες με την γυναίκα και το νεογέννητο παιδί της), που παραμένουν και σήμερα το ίδιο δυνατές, δοσμένες με λιτότητα και αμεσότητα που τις κάνουν ακόμη πιο φρικιαστικές. Σκηνές που σίγουρα επηρέασαν πολλούς σκηνοθέτες σε κατοπινές δεκαετίες, από τον Αλέν Ρενέ («Η νύχτα και η ομίχλη») μέχρι τον Τζίλο Ποντεκόρβο («Σκλάβοι χωρίς αλυσίδες»), τον Στίβεν Σπίλμπεργκ («Η λίστα του Σίντλερ»), ο Τζόναθαν Γκλέιζερ (The Zone of Interest) και άλλους.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr