Η πειστική gore αισθητική και ο ανατριχιαστικός α λα «Νοσφεράτου» αέρας είναι τα μόνα αξιομνημόνευτα στοιχεία ενός horror που χαντακώνεται από την αδικαιολόγητη σκηνοθετική αφέλειά του.
Ο ανατριχιαστικός "Δράκουλας" του Μπραμ Στόκερ μπορεί να έχει μεταφερθεί πολλάκις στη μεγάλη οθόνη, ωστόσο σπανίως έχει εμπνεύσει διασκευές που να βασίζονται μονάχα σε ένα μέρος του. Αυτό τολμά να κάνει ο Νορβηγός Αντρέ Έβρενταλ, μέγας λάτρης του horror ("Τρομακτικές Ιστορίες στο Σκοτάδι", "Troll Hunter"), ο οποίος "ζωντανεύει" τις σελίδες του κεφαλαίου "Ημερολόγιο του Καπετάνιου". Η δράση τοποθετείται στη ρωσική σκούνα "Ντιμίτερ", η οποία έχει ναυλωθεί για να μεταφέρει ιδιωτικό φορτίο με απροσδιόριστο περιεχόμενο από τα Καρπάθια Όρη έως το Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όμως το πλήρωμα αρχίζει να βιώνει μια σειρά από τρομακτικά φαινόμενα που μετατρέπουν τις νύχτες τους σε εφιάλτη, οδηγώντας το μέλλον τους σε αμφιβολία.
Ο Έρβενταλ είχε στα χέρια του ένα άψογο υλικό ώστε να φτιάξει μια αληθινά τρομακτική, κλειστοφοβική περιπέτεια τρόμου, αλλά σκοντάφτει στην αδικαιολόγητη σκηνοθετική αφέλειά του. Αφενός, ενώ προδίδει το αποτελειωτικό φινάλε της ιστορίας από την αρχή, στη συνέχεια αφιερώνει χρόνο στη σκιαγράφηση (μονοδιάστατων) χαρακτήρων με προδεδικασμένη κατάληξη, σε μια ανεπιτυχή απόπειρα να σμιλέψει το μυστήριο και το σασπένς γύρω από όσα πρόκειται να συμβούν εν πλω. Αφετέρου, χάνεται η όποια κινηματογραφική λογική όταν πια βρισκόμαστε στη θάλασσα. Το επιβλητικό "Ντιμίτερ" μοιάζει ταυτόχρονα μικροσκοπικό και αχανές, μέγεθος που αλλάζει κατά το δοκούν ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε σκηνής. Τη μια στιγμή οι χαρακτήρες χρειάζονται ένα ολόκληρο βράδυ για να ανέβουν στο κατάστρωμα, την άλλη μόλις λίγα λεπτά, την ώρα που πάντα υποτίθεται πως απειλείται η ζωή τους. Ίσως για αυτό να φταίει πως ούτε οι ίδιοι μοιάζει να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν κάτι φορές…
Στα λιγοστά θετικά του "Demeter", η οικειοποίηση της gore αισθητικής χάρη σε ένα πειστικά φρικαλέο τέρας, το οποίο τιμά τη horror καταγωγή της ιστορίας, προσδίδοντας μάλιστα έναν ταιριαστό αέρα "Νοσφεράτου" στην παραγωγή. Η ταινία ωστόσο, παρά τις πολλές φιλοδοξίες της, παραμένει ένα καλοστημένο πλην χαμένο στοίχημα.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr