Πολυάσχολος, «σταχανοβίτης», όπως τον αποκαλούν οι Γάλλοι (μέσα σε 25 χρόνια γύρισε 22 ταινίες), με ποικίλα θέματα και ταινίες που αλλάζουν από είδος σε είδος («Όλα πήγαν καλά», «Φραντζ», «Θέλημα θεού», «Ο διπλός εραστής», «Οκτώ γυναίκες», «Κάτω απ’ την άμμο»), που τον ανέδειξαν ως έναν από τους πιο ταλαντούχους και σημαντικούς Γάλλους σκηνοθέτες των τελευταίων δεκαετιών, ο Φρανσουά Οζόν στρέφεται αυτή τη φορά σε ένα θεατρικό έργο της δεκαετίας του ‘30 (που το Χόλιγουντ μετέφερε σε ταινία δυο ήδη φορές το 1934:και το 1946). Έργο που στρέφεται γύρω από την ιστορία μιας ασήμαντης, πάμπτωχης ηθοποιού που κατηγορείται ότι σκότωσε ένα διάσημο θεατρικό
παραγωγό. Με τη βοήθεια μιας φίλης και δικηγόρου, αποδεικνύει πως βρισκόταν σε άμυνα και αθωώνεται. Θ’ ακολουθήσει μια καριέρα επιτυχιών και δόξας, στο τέλος όμως αρχίζει να μπαίνει το ερώτημα: είναι πράγματι αθώα;
Πέρα από την εντυπωσιακή παραγωγή (ωραία, εντυπωσιακά κοστούμια και ντεκόρ) και τις καλές ερμηνείες (με επικεφαλής την Νάντια Τερέσκεβιτς στο ρόλο της κατηγορούμενης ηθοποιού), ο Οζόν χρησιμοποιεί την ιστορία του για να θέσει επίκαιρα θέματα (η «σχέση» της ηθοποιού με τον παραγωγό, σχέση που βάζει το θέμα το metoo#, η γυναικεία χειραφέτηση αλλά και η πονηριά μιας γυναίκας που το εκμεταλλεύεται για ιδιοτελείς σκοπούς), χρησιμοποιώντας ένα ελαφρό στιλ, όπου ο ρεαλισμός δίνει τη θέση του σε μια ατμόσφαιρα βουλεβάρδου, όπου κυριαρχούν η θεατρικότητα και το πλαστό, χωρίς όμως την χάρη και το ευπρόσδεκτο στιλιζάρισμα που είχαν οι τελευταίες, βασισμένες σε θεατρικά έργα, ταινίες του Αλέν Ρενέ.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr