Ο δημιουργός Κριστιάν Καριόν (σκηνοθεσία-συνεργασία σε σενάριο) προβάλλει ένα διπλής χωροχρονικής διαστάσεως πειστικό κινηματογραφικό σύμπαν, με οικειότητα έμπιστου καταφυγίου για τον ευαισθητοποιημένο Σινεφίλ.
Οι Λιν Ρενό & Ντάνι Μπουν σκιαγραφούν ερμηνευτικά τα παροντικά συναισθήματα μιας ευχάριστης, πολιτισμένης ατμόσφαιρας με ισορροπημένες, ρεαλιστικών τόνων χαρμολύπες.
Η επιστροφή στην παρελθοντική χώρα του μυαλού, με τις όμορφες ή επίπονες αναμνήσεις της Μαντλέν Κελλέρ, κλέβει την παράσταση! Σε κάδρα με περίτεχνη αισθητική περιρρέουσας συσκότισης & επιλεγμένα κέντρα εκλάμψεων!
Η ταινία δικαιώνει τη θέση της Γυναίκας. Παίρνει τη θέση του Θύματος, παρουσιάζοντας μια ενσυνείδητα επιλεγμένη πράξη αντεκδίκησης στο παρελθόν & την απόλυτη προσωποποιημένη συμφιλίωση από τον παροντικό εαυτό.
Υπόθεση
Ο απογοητευμένος ταξιτζής Σαρλ παρέλαβε από ένα προάστιο του Παρισιού μια αλλιώτικη πελάτισσα. Πράγματι, συγκριτικά με κάθε μέχρι πρότινος αποκαρδιωτική συναναστροφή, που του επέφερε συνήθως η πολύωρη δουλειά του, ναι, εκείνη η πελάτισσα στο πίσω κάθισμα φαινόταν να διαφέρει.
Γενικότερα, ο Σαρλ σαν προσωπικότητα είχε θυμό μέσα του. Όμως η 92χρονη γαλήνια Μαντλέν θα τον εκπλήξει! Όσο πιο πολύ εκείνη του μιλά, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται, ότι διαθέτει κάτι πιο σπάνιο από τους άλλους ανθρώπους. Η Μαντλέν ανακάλυψε προσφάτως στην πράξη, ότι πλέον έχει την ανάγκη να πάει σε οίκο ευγηρίας.
Βεβαίως, η ίδια διαθέτει διαύγεια με άριστο μνημονικό. Διηγείται στον ταξιτζή Σαρλ την ιστορία της ζωής της, στην οποία γνώρισε αγάπη και θυμό. Η Μαντλέν θα ζητήσει από τον Σαρλ να καθυστερήσει αρκετά την προγραμματισμένη της διαδρομή για τον οίκο ευγηρίας.
Θέλει να επισκεφτεί ορισμένα σημεία της πρωτεύουσας, που έπαιξαν κομβικό ρόλο στη ζωή της, με πραγματικά έντονες, θετικές και αρνητικές εμπειρίες...Η γνωριμία με τη Μαντλέν θα δώσει στον Σαρλ την ευκαιρία να παραδειγματιστεί, για την ουσία που του έλειπε στη ζωή του. Λύνοντάς του και κάποιες πολύ πιο πρακτικές δυσκολίες…
Ανάλυση
Γενικώς…
Κατά την άποψή μου, εν συγκρίσει με τον αγγλικό και ελληνικό τίτλο, η γνήσια γαλλική τιτλοφόρηση της ταινίας “Une Belle Course” (“Μια Ωραία Διαδρομή-Κούρσα”, με νοηματικά πιο σωστή ελεύθερη απόδοση “Ένας Ωραίος Αγώνας”) ανταποκρίνεται συνολικά πολύ καλύτερα στον συντομευμένο προσδιορισμό αυτού του διπλής χωροχρονικής διαστάσεως έργου. Όσον αφορά τώρα το κινηματογραφικό σύνολο, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία! Και όχι, δεν είναι καθόλου τόσο απλή, όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Αυτό ισχύει σε κάθε επίπεδο. Κερδίζει πολλά στην ουσία της, μα χάνει κάποια πράγματα στις λεπτομέρειες.
Οι ποιοτικές ερμηνείες συνιστούν τη φωνή του έργου. Οι Ντάνι Μπουν (ταξιτζής Σαρλ) και Λιν Ρενό (γηραιά Μαντλέν Κελλέρ) δημιουργούν ωραίο δίδυμο. Η κωμικότητα του Μπουν κάνει πίσω αυτή τη φορά, αφήνοντας τη Ρενό να λάμψει σε τραγικότητα και χιουμοριστικές στιγμές. Καταπληκτική η Αλίς Ισαάζ (νεαρή Μαντλέν Κελλέρ), με μεταβαλλόμενα έντονα συναισθήματα. Διακριθείσα, με ουσιώδη υποκριτική, η Γκουεντολάιν Αμόν (Ντενίζ Κελλέρ) στο ρόλο της μητέρας της Μαντλέν. Σκηνοθεσία και σενάριο βρίσκουν χώρο συνύπαρξης. Το μοντάζ καταλαβαίνει μεν το στόχο, αλλά όχι απολύτως. Η διεύθυνση φωτογραφίας προσδιόρισε μια πρωτότυπη αισθητική, σε συνάρτηση με τα συναισθήματα του φόντου της.
Σε πιο πρακτικό βαθμό σκηνοθετικής κατασκευής, μολονότι για τους δημιουργούς/συντελεστές θα αποτελούσε μια πολύωρη και ενδιαφέρουσα διαδικασία συσκέψεων, το πώς ακριβώς θα γυριζόταν ένα τέτοιο έργο, για τον θεατή σημασία έχει και πάλι το αποτέλεσμα. Δηλαδή, είτε ήταν ακίνητο το αμάξι στο στούντιο και οι πρωταγωνιστές βρίσκονταν μέσα σε περιβάλλον με πράσινες οθόνες, είτε όχι, δεν ενδιαφέρει ιδιαιτέρως το ευρύ κοινό. Μόνο ότι το αποτέλεσμα είναι ποιοτικό και πειστικό. Συμπερασματικά λοιπόν, ερχόμαστε σε μια πιο συγκεκριμένη και ουσιαστική κουβέντα. Σε ένα σημαντικό δίλημμα προσδιορισμού του ύφους της ταινίας. Στο τι στυλ ακριβώς αυτή εκπέμπει.
Εάν δηλαδή εκπέμπει Ρεαλισμό ή μήπως οικειότητα μιας κινηματογραφικής αύρας, η οποία αποτελεί έμπιστο καταφύγιο για τον ευαισθητοποιημένο Σινεφίλ; Κατ’ εμέ, είναι ξεκάθαρα η δεύτερη περίπτωση. Το αντικειμενικό παρόν συναντά το επίσης αποδεδειγμένο παρελθόν, αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει αρκετά μέσα από τη χώρα του μυαλού, δια των ενδόμυχων αναμνήσεων. Για αυτό το λόγο και φέρει τελικά ένα μερικώς συνδεδεμένο με την καθημερινότητα, πειστικό κινηματογραφικό σύμπαν η εν λόγω ταινία. Το αποτέλεσμα, εκτός από πειστικό, παρουσιάζεται και ενδιαφέρον. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...Το αποτέλεσμα του κινηματογραφικού περιβάλλοντος περιείχε μια μεγάλη πρόκληση.
Τουλάχιστον, όσον αφορά τη θέαση που παρουσιάζεται, με τη μορφή επικρατούσας και καθοριστικής αποδιδόμενης συνομιλίας δύο αντιφατικών, αγνώστων μεταξύ τους χαρακτήρων μέσα σε ένα αμάξι. Βασικό ερώτημα για τον υποψήφιο θεατή θα είναι, το πώς δύναται να καταφέρει κινηματογραφικά μια τέτοια θεματική να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον της, ελευθερώνοντας παράλληλα ουσιώδη ανθρωποκεντρική ματιά; Διότι μια πρακτική απάντηση σε τούτο το σημαντικό ερώτημα, λύνει πολλά θέματα, αν όχι όλα, όπως θα δούμε παρακάτω. Προφανώς, θα υπήρχαν αναπόφευκτα και στιγμές εκτός οχήματος, μα το θέμα είναι, πώς ακριβώς αυτές θα αξιοποιούνταν. Και επιπλέον, τι θα γινόταν με τη χωροχρονική διαχείριση...
Σκεπτικό...
Ανάπτυξη Πλεονεκτημάτων Ταινίας
Αν και όχι με άριστο τρόπο, το έργο του Κριστιάν Καριόν (σκηνοθεσία-συνεργασία σε σενάριο) κατόρθωσε να παρουσιάσει στην πράξη μια έγκυρη απάντηση! Την απαραίτητη λύση έδωσε λοιπόν η διπλή κεντρική διάσταση, άμεσου βιωματικού παρόντος και έμμεσης διηγημένης ιστορίας μακρινού παρελθόντος, της ηρωίδας, Μαντλέν Κελλέρ.
Πρόκειται περί δύο ισχυροποιημένων διαστάσεων, με ταυτόχρονη λειτουργία παρατήρησης και ανατροφοδότησης: Αφενός μία ευχάριστη, πολιτισμένη ατμόσφαιρα (με τις ισορροπημένες, ρεαλιστικών τόνων χαρμολύπες της) και αφετέρου μία εκμυστήρευση άκρως σκληραγωγημένης ζήσης (πολύ έντονων θετικών και αρνητικών εμπειριών), αντιστοίχως στον παροντικό διάλογο και την παρελθοντική διήγηση της ηρωίδας, Μαντλέν, προς τον διακριτικό καταλύτη του έργου, Σαρλ.
Ναι, αυτές οι διαφοροποιημένες δύο διαστάσεις αποτελούν κλειδί στην επιτευγμένη γοητεία της ταινίας! Αλλά επειδή όντως ταιριάζουν ως αναμεμειγμένο σύνολο, παρά τις ορατές αντιθέσεις τους. Η παραπάνω διαπίστωση θα αποτυπωθεί κινηματογραφικά στη σκέψη του θεατή, μόνο μετά το τέλος του έργου. Μόλις ακριβώς ο θεατής επεξεργαστεί καλύτερα τα αντικρουόμενα κινηματογραφικά και καλλιτεχνικά δεδομένα, έχοντας πάρει μια πιο ψύχραιμη απόσταση περισυλλογής. Εξάλλου, τα μεταφερόμενα συναισθήματα για τις ανθρώπινες σχέσεις (υγιείς και αρρωστημένες) δεν θα είναι λίγα...
Τότε θα ενώσει στη σκέψη του ο θεατής τα κομμάτια της σεβαστής υπάρχουσας αισθητικής του έργου. Και αυτό συμβαίνει, διότι στην ιστορία της ηρωίδας Μαντλέν Κελλέρ, είτε η ευχάριστη, πράα ατμόσφαιρα του αμοιβαίου παρόντος με τον ταξιτζή Σαρλ, είτε η σκοτεινή μύηση εκμυστήρευσης του προσωπικού της μακρινού παρελθόντος, έχουν τη δική τους ανεξαρτητοποιημένη δυναμική, την ώρα που εισέρχονται στον κόσμο του θεατή. Αμφότερες, σε απορροφούν στις ανάλογές τους στιγμές! Επομένως, η γενική ορθή σύνδεσή τους οφείλεται τελικά στις ομοιόμορφα αποδιδόμενες χωροχρονικές επιστροφές σε παρελθόν και παρόν!
Η επιστροφή στην παρελθοντική χώρα του μυαλού, με τις όμορφες ή επίπονες αναμνήσεις της Μαντλέν Κελλέρ, προφανώς και κλέβει την παράσταση! Διότι οι αντιμαχόμενες στιγμές αυτές συμβαίνουν ομοίως σε κάδρα με περίτεχνη αισθητική περιρρέουσας συσκότισης και επιλεγμένα κέντρα εκλάμψεων! Είναι απολαυστική η διεύθυνση φωτογραφίας και τα οπτικά εφέ εκεί. Αυτή η ατμόσφαιρα έχει το νόημα ενός ενδόμυχου διπόλου, αποκαλύπτοντας στη σκέψη της ηρωίδας αυτογνωσία (ερωτεύτηκε έναν κακοποιητικό, επικίνδυνο 2ο σύζυγο), μα και αποκρύπτοντας μέρη της πραγματικότητας (εξιδανίκευση ενός νορμάλ 1ου συζύγου, που όμως εξαφανίστηκε κατ’ επιλογήν του από τη ζωή εκείνης). Κατά συνέπεια, ειδικότερα τα λεγόμενα “flashbacks” (μέσα από τη νόηση της ηρωίδας στη μακρινή της νιότη) μάς ταξιδεύουν και αναβαθμίζουν το σύνολο της ταινίας!
Τα flashbacks όμως ταξιδεύουν και τον ταξιτζή Σαρλ, ο οποίος δεν διακόπτει την οπτικοποιημένη εξιστόρηση. Αλλά όχι από αδιαφορία, μα από σεβασμό και γοητεία προς τη συνομιλήτριά του. Ο ίδιος συμμετέχει εκεί, όπως ακριβώς ο θεατής που παρακολουθεί την ιστορία. Ο Σαρλ, ωστόσο, διαφοροποιείται στα κατάλληλα διαστήματα από το βλέμμα του θεατή. Θα ρωτήσει την πιο σημαντική και τολμηρή απορία, νιώθοντας δέος για το θάρρος της 92χρονης πελάτισσάς του απέναντι στα άκρως αρνητικά της βιώματα. “Και τον σκοτώσατε;” Η απάντηση της Μαντλέν Κελλέρ ελευθερώνει κάτι Πανανθρώπινο. Την επιλεγμένη αύρα του έργου, με προοδευτική καλλιτεχνική θέση για την αντιμετώπιση της ασφυκτικής καταπίεσης των Γυναικών στη διάρκεια του 20ου αιώνα στη Γαλλία.
Θετική Υφολογική Υπέρβαση
Ως προς τις ενέργειες Αντεκδίκησης της ηρωίδας. Αυτές υπερβαίνουν τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα της ταινίας. Ουσιαστικά, επιλέγεται η αποδιδόμενη Δικαιοσύνη, με εκδίκηση της Γυναίκας ενάντια στο βιασμό, τον ξυλοδαρμό της, καθώς και στη βιαιοπραγία που συνέβη στο παιδί της. Είναι συγκεκριμενοποιημένη η φύση της Τιμωρίας! Η έντιμη γυναίκα τιμωρεί τον ανέντιμο άντρα που βιαιοπραγεί. Ωστόσο δεν θεωρώ, ότι το έργο με τη δική του δομή σεναρίου-σκηνοθεσίας έχει κατορθώσει να αγγίξει επίπεδα αρχαιοελληνικής κοσμοθεωρίας περί Τιμωρίας (βλ. σχήμα: Ύβρις-Άτη-Νέμεσις-Τίσις). Αντιθέτως, η ταινία προβάλλει την αυτοδικία, όπως θα την αντιμετωπίζαμε κοινωνικά σε 20ο και 21ο αιώνα. Θυμηθείτε όμως, ότι αυτό εδώ συμβαίνει μόνο στη θεωρητική διάσταση μυθοπλασίας μιας διαμαρτυρόμενης ταινίας.
Με αντανάκλαση καλλιτεχνικής διαμαρτυρίας στο ευαισθητοποιημένο κοινό, ελευθερώνοντας κοινωνικούς προβληματισμούς, περί καλύτερης κατανόησης των θυμάτων. Η ταινία ξέρει τα όριά της. Στην πραγματική ζωή, το εάν χωρά μέσα σε δημοκρατική ισορροπία αυτή η βίαιη μορφή αντεκδίκησης ή όχι, δεν μπορεί να απαντηθεί τόσο εύκολα... Οι απέξω παρατηρητές πάντοτε θα διχάζονται, μα τα θύματα θα νιώθουν παντοτινά, ότι ήθελαν να επανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους. Οι δε θύτες απλώς θα το βουλώνουν, περιμένοντας τη δηλητηριώδη νομιμοφροσύνη της εκάστοτε εποχής να δικαιολογήσει τις ακαθαρσίες τους. Η ταινία δικαιώνει τη θέση της Γυναίκας. Η ταινία παίρνει τη θέση του Θύματος, που ένιωσε καλά με την πράξη Αντεκδίκησης, την οποία ενσυνείδητα επέλεξε. Το θύμα ποτέ δεν μετάνιωσε για την αντεκδίκηση.
Τα όρια της ταινίας αφορούν τη διδακτική μυθοπλασία, ώστε να μην γίνουν ποτέ υποτακτικοί οι άνθρωποι στην πραγματική ζωή και καταλήξουν να μετατραπούν σε αναπόδραστα θύματα, όπου ενδεχομένως θα συμβεί τότε και η δική τους αιμοδιψής αντεκδίκηση. Η νεαρή Μαντλέν έδωσε λανθασμένα κάποιες ευκαιρίες στον βίαιο Ρέϊ, μολονότι υπήρχαν προπομποί εκτράχυνσης στη βία εκείνου. Όταν αυτή η βιαιοπραγία δυστυχώς αργότερα συνέβη, τότε οι ισορροπίες στην ψυχή της Μαντλέν άλλαξαν. Με την ταινία κατανοούμε καλύτερα τη θέση της Μαντλέν! Παραμένει ωστόσο σοκαριστικός ο τρόπος αντεκδίκησης της Μαντλέν. Ακόμη και με τη διακριτικότητα της σκηνοθεσίας.
Μειονεκτήματα Ταινίας
-
Η έλλειψη σε ένα σημαντικό τμήμα της δομής σεναρίου-σκηνοθεσίας. Στο όλο κινηματογραφικό διμορφικό σχήμα, με γενική δομή παρόντος-παρελθόντος και στη δεύτερη περίπτωση, με πιο ειδική κατασκευή, έχοντας σαν χωροχρονικό φόντο την καθοριστική γνωριμία 2 συζύγων για τη Μαντλέν, κάτι εξακολουθεί να λείπει από τη ζωή της. Κάτι ακόμα χρειαζόταν στη δομή σεναρίου-σκηνοθεσίας. Κάτι φταίει λοιπόν. Βάσει της συγκεκριμένης δομής σε σενάριο-σκηνοθεσία, φαίνεται να εκλείπει από τα συμπληρωματικά μέρη του έργου, το κομμάτι της Μαντλέν Κελλέρ μετά την αποφυλάκισή της. Μετά την όλη σύγκρουση με το γιο της. Υπάρχει ένα τεράστιο κενό, για τα χρόνια που έζησε έκτοτε η Μαντλέν μέχρι και το γήρας. Την πληρώνει αδίκως εκεί το μοντάζ, προσπαθώντας να ενώσει ένα σημαντικό κενό, χωρίς να έχει όμως στη διάθεσή του από τη σκηνοθεσία όλα τα κομμάτια του παζλ. Το κενό όφειλε να αναπληρωθεί πιστά με οπτικοποιημένη απόδοση στο Σινεφίλ.
Η απουσία του εν λόγω διαστήματος επηρεάζει την ταυτότητα του έργου. Διότι αυτή η απουσία κοστίζει ακόμη και στο μερικώς συνδεδεμένο με την καθημερινότητα, πειστικό κινηματογραφικό σύμπαν (βιωματικό παρόν συν χώρα αναμνήσεων) του έργου. Κατά συνέπεια, εξαιτίας αυτής της απουσίας, περνάμε πλέον αναπόφευκτα σε αποστασιοποίηση του θεατή, ταξιδεύοντας αισθητικά πλέον προς μία προσομοιάζουσα χώρα του ονείρου (όμορφη & εφιαλτική), που δεν θα κατανοηθεί ποτέ συνολικά (θυμίζω και το φινάλε ονειροχώρας, με εξιδανικευμένο χορό μεταξύ Μαντλέν και 1ου συζύγου). Ναι μεν συνέβησαν οι αναμνήσεις, μα έτσι συνιστούν κτήμα της Μαντλέν, όχι του θεατή. Το περιβάλλον παρακολούθησης είναι έμπιστο και οικείο για την ευαισθησία του θεατή, αλλά όχι αγκαλιαστό στη δική του σχέση μύησης με την ηρωίδα. -
Μολονότι ο ταξιτζής Σαρλ αποτελεί τον καταλύτη του έργου, ελευθερώνοντας την ομιλούσα ψυχή της Μαντλέν, ενόσω παράλληλα εκείνη ανατροφοδοτεί τη δική του, δεν δικαιολογείται καθόλου αυτή η επιλογή. Είναι μεν καταλύτης, αλλά εντελώς συγκυριακά. Δηλαδή, ο γιος της Μαντλέν είχε ατυχή κατάληξη, ακολουθώντας τη δημοσιογραφία στα εξωτερικά γεγονότα του Βιετνάμ και πολλά χρόνια μετά η 92χρονη μερικώς θυμωμένη Μαντλέν Κελλέρ επέλεξε να βοηθήσει πρακτικά-βιοποριστικά τον συμπαθή ταξιτζή Σαρλ...Δεν επαρκεί για τον θεατή αυτή η αιτιολόγηση. Πάλι πηγαίνει σε πιο μακρινά πλαίσια από την καθημερινή προσομοίωση, η αλλοιωμένη ταυτότητα του έργου.
Πιο Αναλυτικά…
Τρεις Ιδιαίτερες Στιγμές
-
Η συμφιλίωση της γηραιάς Μαντλέν με τη νεαρή
Συμβαίνει στο πίσω κάθισμα του ταξί. Το παρόν ενώνεται με το παρελθόν. Καθώς και η πραγματικότητα με τη φαντασία. Εδώ υπάρχει η απόλυτη προσωποποιημένη συμφιλίωση, ύστερα από πολλά έτη για την περσόνα Μαντλέν, σχετικά με την απόφαση αντεκδίκησης που η ίδια πήρε. Η αισθητική του έργου, μέσω αυτής της στιγμής των ενωμένων χεριών, συνδέει με πιο ειδικό, άμεσο τρόπο τις δύο χωροχρονικές διαστάσεις του έργου! Εδώ εκφράστηκε έξυπνα το κενό ανάμεσα στις 2 εποχές, με την ενδιάμεση κενή τρίτη θέση στο πίσω κάθισμα. Υπήρχε μεγάλη ανάγκη για τη συνολική αυτή σύνδεση και διασώθηκε πράγματι, εξαιτίας της, ένα σημαντικό μέρος από το όραμα του δημιουργού Κριστιάν Καριόν. -
Η εξέταση της εισόδου στο γηροκομείο
Σαρλ και Μαντλέν φτάνουν τελικά έξω από τον οίκο ευγηρίας. Είναι βράδυ. Για μια στιγμή, η κάμερα θα περιηγηθεί μέσα από το ταξί αριστερόστροφα, κοιτάζοντας προς την είσοδο του οίκου ευγηρίας. Τότε διακρίνουμε μια συσκότιση. Αυτή όμως δεν υπάρχει αργότερα στη φωτεινή είσοδο του γηροκομείου. Η εξήγηση αφορά το αισθαντικό, στιγμιαία κοινό βίωμα μεταξύ ηρώων/σκηνοθεσίας/θεατή. Ο Σαρλ επηρεάστηκε από την εξιστόρηση δραματικών γεγονότων της 92χρονης Μαντλέν. Επιπλέον, βιώνουμε ως θεατές τότε το προαίσθημα ενός επερχόμενου θανάτου... -
Η απόσταση μεταξύ μητέρας και γιου
Μια συναισθηματική οπτική γωνία που δεν θα την υπολόγιζε εύκολα κάθε δημιουργός. Ο γιος της Μαντλέν, όσο εκείνη βρισκόταν στη φυλακή, μεγάλωσε με τη γιαγιά του, την Ντενίζ. Όταν η Μαντλέν αποφυλακίστηκε, δεν είχε από εκείνον την υποδοχή που θα περίμενε. Ο γιος της ήταν συναισθηματικά μπερδεμένος.
Δυσαρεστημένος με τη χρόνια απουσία της μητέρας. Μα και με τη φήμη που κουβαλούσε ο ίδιος, ως ο γιος μιας κρατούμενης. Εκείνη φυλακίστηκε, καθότι τόλμησε να εκδικηθεί μία πτυχή της πατριαρχικής κοινωνίας κατά τα μέσα του 20ου αιώνα στη Γαλλία.
Πρόκειται για μεταδιδόμενη ψευδή ντροπή από την υπόλοιπη κοινωνία προς το παιδί. Με συνέπεια αρνητικής κοινωνικής επιρροής, παραγνωρίζοντας την Υπερβατική θυσία της μητέρας του για τη διασωθείσα αξιοπρέπεια της οικογένειας. Από τα πιο δυνατά σημεία του σεναρίου των Κριστιάν Καριόν και Σιρίλ Ζελί!
Γιάννης Κρουσίνσκυ
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα eretikos.gr