Η κυρία Μαντλέν είναι 92 χρόνων με κινητικά προβλήματα και πρόκειται να μεταβεί σ΄ ένα γηροκομείο. Παίρνει ένα ταξί που το οδηγεί ο ηλικίας 46 ετών Σαρλ. Η διαδρομή είναι μεγάλη, συζητούν μεταξύ τους, γνωρίζονται καλύτερα, λένε τα οικογενειακά τους, εκμυστηρεύονται τις αγωνίες τους.
Ασυνήθιστα καλή ταινία, με γαλλική συνταγή του feelgood, στην πιο σωστή αξιοποίηση, έτσι ώστε να πηγάζει μια γνήσια βιωματική συγκίνηση.
Ο Καριόν είναι σκηνοθέτης όχι μόνον εγνωσμένης αξίας, αλλά και βιωματικός οραματιστής. Σε μια κοινότοπη ιστορία, στην οποία έχουν μεγάλη παράδοση οι Αμερικανοί, παρακάμπτει τα κλισέ, ακόμα και τις σαφείς αναλογικές ομοιότητες με τον «Σωφέρ της κυρίας Ντέιζι», για να καταλήξει στο αυθεντικό. Τα επιτεύγματά του είναι τα ακόλουθα:
1)Στον βασικό ρόλο αξιοποιεί την Λινέ Ρενό ηλικίας 95(!) χρονών.
2) Οι αναδρομές στο παρελθόν δεν καλύπτουν μόνον εικονικά την οφφ αφήγηση αλλά έξυπνα, υπαινικτικά και κάποτε φανερά, συγκρίνουν την δεκαετία του ΄50 μ΄ αυτήν του 2020.Μ΄ αρέσει ότι, ενώ κρίνεται αυστηρά η βία κατά των γυναικών στο ΄50, τελικά τα 70 χρόνια που μεσολάβησαν έφεραν αύξηση των γυναικοκτονιών.
3) Οι διαφορές των εποχών αφορούν στις εξελίξεις στο δικαστικό σύστημα, στο εθιμικό οικογενειακό δίκαιο, στην δύναμη του έρωτα (τότε) στην επιπολαιότητα του σήμερα.
4) Η αναφορά στο Βιετνάμ του ΄60 είναι εξαιρετική τονίζοντας την θετική στάση της Γαλλίας στην πληροφόρηση.
Κι έτσι ολοκληρώνεται ένα υπέροχο μεγάλο «μικρό» φιλμ. Σε απογειώνει η Έτα Τζόουνς με το At last σε συναρπάζει, η εναλλαγή των φωτογραφικών αποχρώσεων, σε πείθουν οι συγκλονιστικοί ρόλοι και επανέρχεσαι με σκεπτικισμό στην αγχώδη μιζέρια του σήμερα. Δεν ζούμε αλλά υπάρχουμε μέσα στη δυστοπία, δεν βλέπουμε με σωστό βλέμμα τις ταινίες, και αποδεικνύουμε συνεχώς την συναισθηματική μας ρηχότητα.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress