Η 17χρονη Σουζούμε, που ζει έχοντας την ανάμνηση –και την πρόωρη απώλεια– της μητέρας της ως μόνιμη συντροφιά στις σκέψεις και τις ανησυχίες της, συναντά μια μέρα έναν μυστηριώδη νεαρό άντρα στο δρόμο για το σχολείο. Συνεπαρμένη από τη γοητεία του τον αναζητά σε ένα τοπικό εγκαταλειμμένο τοπόσημο, εκεί όπου μέσα από μυστηριώδη, ίσως μαγική, πόρτα εξαπολύεται στον κόσμο ένα τρομακτικό τέρας που απειλεί την περιοχή με καταστροφικές (σεισμικές) συνέπειες. Η Σουζούμε τώρα πρέπει να δουλέψει μαζί με τον νεαρό ώστε να κρατήσει αυτό το κακό μακριά από τον κόσμο μας, αναλαμβάνοντας στην πορεία να τον βοηθήσει να επιστρέψει στον παλιό του εαυτό, ύστερα από μια κατάρα που θα πέσει πάνω του μεταμορφώνοντάς τον.
Ο ιάπωνας auteur Μακότο Σινκάι, έχοντας προηγουμένως γυρίσει ταινίες όπως το καλτ ρομαντικό δράμα “5 centimeters per second” αλλά και το τεράστιο μπλοκμπάστερ “Your Name” (η 5η εμπορικότερη ταινία στην ιστορία του γιαπωνέζικου box office) επιστρέφει με ένα ακόμα sci-fi / fantasy ρομαντικό μελόδραμα γεμάτο μελαγχολία, πόνο, και οικολογικές και κοινωνικές ανησυχίες. Ο Σινκάι πάντα στο σινεμά του τοποθετεί ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στο έλεος κάποιου απίθανου αλληγορικού high concept –ας πούμε στο “Your Name” το ζευγάρι χωρίζεται όχι μόνο από απόσταση χώρου αλλά και χρόνου (τριών χρόνων για την ακρίβεια)– μέσα από το οποίο αναδεικνύεται κάποιο συλλογικό τραύμα.
Εδώ, τα τέρατα-απειλές που απειλούν την Ιαπωνία με καταστροφικές σεισμικές δονήσεις, αποτελούν μια επέκταση της συλλογικής φοβίας απέναντι στις φυσικές καταστροφές, όπως ο σεισμός και το τσουνάμι που σάρωσε τη χώρα το 2011 αφήνοντας πίσω 20.000 νεκρούς και ολόκληρες περιοχές ρημαγμένες. Η απειλητική αυτή οντότητα, αποτυπωμένη με αιματηρά κόκκινες αποχρώσεις, κάνει την εμφάνισή της μέσα από πύλες προς έναν άλλο κόσμο οι οποίες όμως εμφανίζονται και ενεργοποιούνται μόνο σε «νεκρά» κομμάτια του δικού μας πολιτισμού. Κατεστραμμένα σπίτια, εγκαταλελειμμένα λούνα παρκ, πλημμυρισμένα απομεινάρια, και κάθε λογής σημάδια ενός παρελθόντος που κάποτε υπήρξε εκεί, παλλόμενο, γεμάτο ζωντάνια και τώρα στέκει λειψό, φθαρμένο– ένα παρατημένο παρόν μιας χώρας (μιας κοινωνίας) γεμάτη ανοιχτές πληγές.
Πάνω στις πληγές αυτές ο Σινκάι πλέκει τον προσωπικό μύθο μιας κοπέλας που αναζητά χωρίς να το ξέρει ενός τύπου εξιλέωση– για μια μελαγχολική ύπαρξη που πάντα κουβαλούσε ένα μεγάλο κενό, μια ακατανόητη απώλεια. Σε επίπεδο προσωπικό και κοινωνικό, αυτή η περιπέτεια της Σουζούμε, αποτυπωμένη με αποστομωτικής ομορφιάς πινελιές απειλής και ποίησης (κανείς δε δημιουργεί κόσμους φαντασίας πάνω στην υπάρχουσα γεωγραφία, όπως ο Σινκάι) αποτελεί την απεγνωσμένη αναζήτηση μιας αλήθειας που πάντα θα οδηγούσε πίσω στα ίδια μας τα βιώματα.
Στην πορεία το φιλμ αλλού σκοντάφτει κι αλλού εντυπωσιάζει. Οι επιμέρους σκηνές δράσης είναι απίστευτα εντυπωσιακά όμορφες και νοηματοδοτημένες, αλλά αναμφίβολα υπάρχει μια τάση επανάληψης που δεν βοηθά ούτε το φιλμ ούτε τα επιμέρους του κεφάλαια να λειτουργήσουν αρμονικά μεταξύ τους– μια έτσι κι αλλιώς δύσκολη άσκηση ισορροπίας για ένα φιλμ που αλλάζει διαρκώς τόνους, και που καθόλου δεν το βοηθά η απουσία αφηγηματικής οικονομίας. Από την άλλη οι πινελιές σουρεαλισμού και ο σχετικά ανάλαφρος τόνος του πρώτου μισού το κάνουν να ξεχωρίζει στο είδος του. Φτάνοντας τελικά σε μια μελοδραματική κλιμάκωση αντάξια της παράδοσης του σκηνοθέτη.
Ο οποίος ακόμα κι αν τελικά δεν μπορέσει ποτέ ξανά να επαναλάβει το απόλυτο θρίαμβο του “Your Name”, θα μπορεί πάντα να συνεπαίρνει τον θεατή –συναισθηματικά, δραματουργικά, εικαστικά– μέσα σε έναν αλληγορικό sci-fi τυφώνα γεμάτο μελαγχολία, χωροχρονικές αποστάσεις, τεταμένα συναισθήματα, απειλές για το τέλος του κόσμου, κοινωνικές πληγές εκφρασμένες μέσα από ένα απόλυτα προσωπικό πλαίσιο… και βροχή. Πολλή βροχή. Μια ταινία (κι ένας σκηνοθέτης) που αξίζει να ανακαλύψετε.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr