Κάποτε τα περιπετειώδη θρίλερ επιβίωσης ήταν μια ασφαλής κινηματογραφική επιλογή χάρη στην εγγυημένη ψυχαγωγία που πρόσφεραν. Η πλοκή εξαιρετικά απλή: ένας ή περισσότεροι άνθρωποι, μια ανυπέρβλητα δύσκολη συνθήκη και γενναιόδωρες δόσεις δράσης μέχρι να γλιτώσουν(;) οι πρωταγωνιστές. Την ίδια στιγμή, τα εν λόγω φιλμ αποτελούν ένα δελεαστικό σεναριακό "παιχνίδι", καθώς σε ένα περιοριστικό πλαίσιο πρέπει να βρεθούν οι τρόποι που το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο για τουλάχιστον 90 λεπτά.
Στο αγγλόφωνο ντεμπούτο του, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βερολίνου, ο Βασίλης Κατσούπης ("My Friend Larry Gus") και ο συνσεναριογράφος του Μπεν Χόπκινς αποδέχονται την παραπάνω πρόκληση, στήνοντας μια καθόλα ψυχαγωγική, αγωνιώδη, κλειστοφοβική περιπέτεια μέσα σε τέσσερις τοίχους. Συγκεκριμένα, σε ένα πολυτελέστατο διαμέρισμα γεμάτο αμύθητης αξίας έργα τέχνης, εγκλωβίζεται ένας διαρρήκτης (Γουίλεμ Νταφόε). Οι συνεργάτες του τον εγκαταλείπουν άρον άρον και τότε καλείται να βρει έναν τρόπο να απελευθερωθεί αλλά και να επιβιώσει, αφού στο σπίτι υπάρχουν ελάχιστα διαθέσιμα τρόφιμα.
Οι Κατσούπης και Χόπκινς διασκεδάζουν τα σεναριακά εμπόδια της πλοκής, απεικονίζοντας με χαρακτηριστική δημιουργικότητα τη ρουτίνα του παγιδευμένου. Δηλαδή, εναρμονίζονται με τα μοτίβα που προκύπτουν στην απομόνωσή του και τα οποία αναπόφευκτα επαναλαμβάνονται (ανεύρεση τροφής, νερού, ρούχων κ.ο.κ.), αλλά δεν τα απεικονίζουν συνέχεια με τον ίδιο τρόπο, αφού ποτέ δε βλέπουμε το ίδιο πράγμα δύο φορές. Πρόκειται ομολογουμένως για επίτευγμα, το οποίο προσφέρει αβίαστα στο "Inside" γερές δόσεις ρεαλισμού και περιέργειας για τη συνέχεια. Πολύτιμος βοηθός το σαν υπολογισμένο σε μετρονόμο μοντάζ, το οποίο αναπτύσσει μια αφηγηματική ροή που παρασύρει. Βέβαια, ενώ ξεπερνιούνται οι δυσκολότερες σεναριακές πτυχές, μένει εκκρεμής μια βασική και λογική πληροφορία, αδύνατο να σχολιαστεί δίχως spoiler, η οποία αποσιωπάται αναίτια, αποδυναμώνοντας ένα κατά τα άλλα άψογα στημένο οικοδόμημα.
Στο επίκεντρο όλων, φυσικά, ο Νταφοέ. Ένας αρτίστας που έχει αποδείξει πολλάκις τα διαπιστευτήριά του και εδώ "σολάρει" υποκριτικά, κάνοντας επίδειξη της ερμηνευτικής του δύναμης, καθώς ρυθμίζει με το παίξιμό του τις εντάσεις της ταινίας, από τα πιο κωμικά σημεία (οι σκηνές του ψυγείου) μέχρι τα πιο παρανοϊκά (παροξυσμός επιλόγου).
Στο φινάλε, το "Inside", παρά το προαναφερθέν σεναριακό ατόπημα, αποδεικνύεται ένα αυθεντικό crowd-pleaser, διότι επιλέγει ώριμα πού ακριβώς θα δώσει την έμφασή του. Παρότι προσφέρεται για μεγαλόσχημες ερμηνείες, όπως ότι το φιλμ διαβάζεται και ως μεταφορά για τη ματαιότητα της τέχνης σε έναν κόσμο που χάνεται ή το πώς η τέχνη παραμένει ένας επουλωτικός μηχανισμός, ο Κατσούπης επιλέγει να τα αφήσει αυτά στο φόντο για όσο χρειάζεται. Έτσι, διακριτικά, το σύμπαν του "Inside" εμπλουτίζεται ώσπου να γίνει αληθινά χορταστικό.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr