Αφαιρετικές είναι και οι διαθέσεις της τελευταίας δημιουργίας του Κριστιάν Μουντζιού, σημαιοφόρου του νέου ρουμάνικου κινηματογράφου με το «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες» (Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Καννών 2007). Παρακολουθούμε διάσπαρτα δρώμενα σε ένα παγωμένο χωριό της Τρανσυλβανίας, την μισή πατρίδα ενός σιωπηλού άντρα (Μάριν Γκριγκόρε) που έχει επιστρέψει από την άλλη μισή πατρίδα του, την Γερμανία όπου εργαζόταν.
Ο Μουντζιού «ντύνει» την ταινία με δεκάδες πρόσωπα και περιστατικά αλλά και σε διαφορετικές γλώσσες, μια μίνι βαβυλωνία – θαρρείς ότι ο σκηνοθέτης σχεδόν δεν ενδιαφέρεται για την «υπόθεση» παρά μόνο για τις αντιδράσεις των προσώπων απέναντι σε ότι συμβαίνει, εκείνη την στιγμή, μπροστά τους. Κατά μια έννοια η ταινία δεν έχει καν πλοκή, όμως αυτό δεν ενοχλεί γιατί ο Μουντζιού βρίσκει τον τρόπο ώστε να μας κάνει κοινωνούς σε όλα όσα συμβαίνουν στην μικρή αυτή κοινωνία μιλώντας μάλιστα για πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως η ξενοφοβία, η απώλεια της έννοιας της πατρίδας, η υποκρισία της εκκλησίας αλλά και ο έρωτας που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr