Ένα ετερόκλητο ποτ πουρί κινηματογραφικών στιλ σε μια παιχνιδιάρικη αλλά άνοστη συνταγή.
Ένας αγαθός εισοδηματίας, μια γοητευτική νύφη που εμφανίζεται από το πουθενά και η καχύποπτη μητέρα του θα έρθουν σε σύγκρουση όταν η τελευταία θα προσλάβει έναν ντετέκτιβ για να ανακαλύψει τις πραγματικές προθέσεις της νεαρής και να διασφαλίσει την τύχη της μεγάλης οικογενειακής κληρονομιάς. Το στερεότυπο της κακιάς –ενδεχομένως θανάσιμης– πεθεράς που δεν χωνεύει την εκλεκτή του γιου της επιστρατεύεται σε πλήρη ισχύ, πλαισιωμένο από πολυποίκιλα υφολογικά συστατικά, σε μια παιχνιδιάρικη συνταγή από την οποία, απροσδόκητα, λείπει η νοστιμιά.
Το φιλμ φέρεται άλλοτε ως ανάλαφρη κομεντί, ενίοτε ως αγωνιώδες μυστήριο και άλλοτε ως κοινωνική σάτιρα, χωρίς ωστόσο το υλικό του να δένει αρμονικά. Οι αφελώς ρομαντικές νότες της ταινίας προκαλούν αμηχανία παρά γλυκύτητα, ενώ οι στιγμές που ο Αντονίν Περετζάτκο ειρωνεύεται τον κυνισμό των εύπορων τάξεων αφήνουν μια ξινή επίγευση. Η τσαχπινιά της σκηνοθεσίας του ανακατεύεται με ευκαιριακές "μπηχτές" στον μοντέρνο εναγκαλισμό των Γάλλων με το νεοφιλελευθερισμό, ανακόπτοντας τη φορά μιας ανάλαφρης κωμωδίας που διαθέτει μεν χαριτωμένη αισθητική, αλλά όχι και μια ξεχωριστή κινηματογραφική πρόταση που να μη λησμονιέται αμέσως.
Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr