Ένας πληρωμένος εκτελεστής γίνεται ο ίδιος στόχος όταν αρνείται να ολοκληρώσει την τελευταία του αποστολή κι αποφασίζει ν’ αποκαλύψει ένα κύκλωμα παιδεραστίας που καλύπτεται από το πολιτικό σύστημα.
Ταινία δράσης που αποτελεί ριμέικ του «De Zaak Alzheimer» (Έρικ Φαν Λόι, 2003), με τη σειρά του βασισμένου στο ομώνυμο μυθιστόρημα του βέλγου Ζεφ Γέραρτς, που εκδόθηκε το 1985.
Ο νεοζηλανδός Μάρτιν Κάμπελ κάποτε ήταν ένας από τους ικανότερους σκηνοθέτες ταινιών δράσης. Ισορροπώντας υποδειγματικά το θέαμα με το δράμα, αποδείχτηκε ίσως ο καλύτερος σκηνοθέτης που πέρασε ποτέ από τη σειρά των ταινιών του Τζέιμς Μποντ, την οποία ανέστησε σε δύο από τα πιο κομβικά σημεία της ιστορίας της, συστήνοντας με εξαιρετική επιτυχία δύο φορές έναν καινούριο ηθοποιό στον ρόλο, τον Πιρς Μπρόσναν στην «Επιχείρηση Χρυσά Μάτια» («Goldeneye», 1995) και τον Ντάνιελ Κρεγκ στο «Casino Royale» (2006).
Δυστυχώς, έκτοτε ο Κάμπελ δεν έχει καταφέρει να δώσει κάτι εξίσου ενδιαφέρον. Αντιθέτως, κάθε καινούρια του ταινία μοιάζει όλο και περισσότερο σκηνοθετημένη από κάποιον άλλον, λιγότερο ταλαντούχο συνάδελφό του. Εδώ έχει στα χέρια του ένα σενάριο με τρεις πολύ ικανούς πρωταγωνιστές και πρόσφορες παραμέτρους, όπως η κακοποίηση που είχε υποστεί ως παιδί ο ίδιος ο (αντι-)ήρωας κι η σταδιακά αυξανόμενη αμνησία του λόγω οικογενειακού ιστορικού με Αλτσχάιμερ, οι οποίες όμως αξιοποιούνται επιπόλαια κι επιφανειακά. Κατά τ’ άλλα, η πλοκή προβλέψιμη, οι χαρακτήρες αδιάφοροι, η δράση ουσιαστικά ανύπαρκτη, οι ερμηνείες οριακά ευπαρουσίαστες.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr