Ο Τζέικ Τζίλενχαλ είναι ο κύριος λόγος για να παρακολουθήσει κανείς την «περιπέτεια δρόμου» του άρχοντα της χολιγουντιανής περιπέτειας της δεκαετίας του 1990 Μάικλ Μπέι («Τα κακά παιδιά», «Αρμαγεδών» κ.α.). Ο κακοποιός που ο Τζίλενχαλ υποδύεται έχει βάλει στο μάτι κάτι δεκάδες εκατομμύρια μιας τράπεζας στο κέντρο του Λος Αντζελες και διακρίνεται από ένα cool χιούμορ που προσωπικά ήταν το μόνο που με κράτησε στην ταινία.
Η ιστορία σύντομα θα μεταφερθεί στο εσωτερικό ενός ασθενοφόρου όπου ο Τζίλενχαλ μαζί με τον μαύρο συνεργάτη και αδελφικό φίλο του (Γιάχια Αμπντούλ Ματίν ο 2ος), μια νοσοκόμα (Εϊζα Γκονζάλεζ) και έναν θανάσιμα τραυματισμένο αστυνομικό (Τζάκσον Γουάιτ), θα προσπαθήσει να διαφύγει από το ανελέητο κυνηγητό των αρχών στους οποίους ξεχωρίζει ο αρχηγός της SIS (Γκάρετ Ντίλαχαντ) που θυμίζει τον Τζεφ Μπρίτζες στον Μεγάλο Λεμπόφσκι αλλά με αστυνομικό σήμα. Κι αυτό σημαίνει ότι το ατσάλι θα λυγίσει από την ποσότητα των εκρήξεων, των συγκρούσεων, των πυροβολισμών, των τρακαρισμάτων κ.ο.κ.
Αυτή βέβαια είναι και η πρόκληση, το γύρισμα του «Ασθενοφόρου» θα πρέπει να ήταν ένας επίγειος εφιάλτης για το συνεργείο της ταινίας. Κάπου όμως διακρίνεις και την κενότητα αυτής της ανελέητης καταστροφής που αλληθωρίζει αρκετά προς την πλευρά της αριστουργηματικής «Εντασης» του Μάικλ Μαν. Όμως άλλο Μάικλ Μαν και άλλο Μάικλ Μπέι έτσι δεν είναι;
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr