ΟΝίο, που πλέον λέγεται Τόμας κι είναι ένας πετυχημένος αλλά και ψυχολογικά εύθραυστος σχεδιαστής βιντεοπαιχνιδιών, δυσκολεύεται να ξεχωρίσει την φαντασία από την πραγματικότητα. Το αφεντικό του τον πιέζει να φτιάξει τη συνέχεια του πλέον δημοφιλούς του δημιουργήματος (ναι, καλά φαντάζεστε ότι είναι το «Matrix») καθώς όπως του λέει χαρακτηριστικά «η Warner θα το κάνει ούτως ή άλλως, με ή χωρίς εμάς»!
Από την παραπάνω απρόσμενα ειρωνική αυτοαναφορική πινελιά καταλαβαίνει κάποιος ότι η συνέχεια του «Matrix» δεν είναι άνευ ουσίας. Περισσότερο χιούμορ, αρκετή αποδόμηση ενός κινηματογραφικού μύθου «που παίζει με το μυαλό του θεατή» αλλά και ιερή προσήλωση (στα όρια της εμμονής) στα σύμβολα-τοτέμ μιας πάλαι ποτέ επαναστατικής ταινίας που έκανε κάποια σύμβολα της ποπ κουλτούρας - οι κουνγκ φου χορογραφίες σε συνδυασμό με το bullet time, η black στυλιστική άποψη κ.α.- συνώνυμα της meta κριτικής στην εικονική πραγματικότητα. Μια κριτικής που εδώ ενισχύεται περαιτέρωμε αφορισμούς για το facebook και τα υπόλοιπα μέσα μαζικής δικτύωσης καθώς και την μικροαστική στάση ζωής. Όχι τόσο καλό όσο το πρώτο φιλμ αλλά σίγουρα καλύτερο από τις δύο μέτριες συνέχειες, το τέταρτο μέρος του «Matrix» έχει τη διάθεση να πει κάποια περισσότερο χρήσιμα (ή απλώς γουστόζικα, ανάλογα πως το βλέπει κάποιος) πράγματα γύρω από το διαχρονικό δίλημμα περί ελεύθερης βούλησης και πεπρωμένου.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr