Επιστροφή σε έναν κόσμο με δύο πραγματικότητες. Η μία είναι η καθημερινότητα. Η άλλη κρύβεται πίσω της. Για να ανακαλύψει αν η δική του πραγματικότητα υφίσταται ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα, για να γνωρίσει τον πραγματικό του εαυτό, ο κύριος Αντερσον πρέπει να ακολουθήσει ξανά τον λευκό λαγό...
Οταν πρωτοεμφανίστηκε το «Matrix» στο κινηματογραφικό στερέωμα, «έγραψε ιστορία» από πολλές απόψεις. Εισήγαγε σε μεγάλη κλίμακα - όχι ότι δεν υπήρχαν αντίστοιχες ταινίες νωρίτερα - την εικόνα της δυστοπίας, που έμελλε να καθιερωθεί σαν τάση στο σινεμά και όχι μόνο. Κατάφερε να περάσει αριστοτεχνικά το «κυρίαρχο αφήγημα», τις «πολλαπλές πραγματικότητες», την εξάρτηση του ανθρώπου από την τεχνολογία, το εικονικό σύμπαν, δίνοντας μια καλή αφορμή για κουβέντα γύρω από αυτά τα ζητήματα. Πρέπει, όμως, να παραδεχτούμε ότι η τριλογία έκανε τον κύκλο της. Το «Matrix Resurrections» δεν έχει κάτι άλλο να δώσει, είναι ένα deja vu, ένα «Matrix» μέσα στο «Matrix», στηριγμένο στις «παλιές καλές εποχές» της τριλογίας. Κάνει την προσπάθεια να αναστήσει την χαμένη αίγλη της σειράς ταινιών, αλλά δεν τα καταφέρνει. Είναι αρκετά αδύναμο, εκτός από ελάχιστες στιγμές «αλήθειας» στο πρώτο μέρος της ταινίας, ακόμα και για τους λάτρεις του, πόσο μάλλον για τους πολέμιούς του.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr