Η υπερβολή και η απιθανότητα κάνουν συνήθως πάρτι στις ταινίες εκδίκησης, πράγμα από το οποίο δεν περίμενα ότι θα εξαιρούνταν αυτή η σκανδιναβική ταινία του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Αντερς Τόμας Γιένσεν . Μόνο που στην περίπτωσή της προστίθεται και ο παράγοντας ενός εντελώς άκαιρου φαρσικού χιούμορ, αποτέλεσμα της αποτυχημένης προσπάθειας του Αντερς να μιμηθεί το ύφος των αδελφών Κόεν.
Αυτή η σύνθεση μιας ομάδας σύγχρονων εκδικητών που θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω για το δυστύχημα με τρένο που γίνεται στην αρχή της ταινίας, έχει από την μια πλευρά τραγικότητα (ένας από τους ήρωες, ο οποίος είναι στρατιωτικός – Μαντς Μίκελσεν- έχασε την γυναίκα του) και από την άλλη έναν εντελώς αταίριαστο και σαχλό κωμικό χαρακτήρα που ακυρώνει κάθε πρόθεση των δημιουργών – όποια κι αν ήταν αυτή.
Ενώ καταλαβαίνεις ότι κανείς δεν μπορεί να έχει πάρει στα σοβαρά το θέμα, το κοκτέιλ σοβαρού και αστείου είναι τόσο κακόγευστο που το όλο εγχείρημα καταλήγει σε μια μπαρούφα άνευ προηγουμένου. Ειναι σαν να βλέπεις ταινία με το Τρίο Στούτζες αλλά με τον Ράμπο αρχηγό τους.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr